Witam Was na mojej stronie, którą redaguję wspólnie z Wami - moimi czytelnikami. Strona powstała w styczniu 2007 roku i początkowo wyłącznie poświęcona była powieści "Xenna moja miłość". Od tamtej pory odwiedziło ją ponad milion osób! Nigdy nie spodziewałem się takiego zainteresowania, dziękuję Wam za to.
W dziale komentarze staram się na bieżąco pisać o tym, co mnie obchodzi. W galeriach znajdziecie moje fotki, w tym możliwie pełną dokumentację spotkań autorskich. Są tu też recenzje, wywiady oraz rozmaite aktualności - zarówno te od wydawcy - o moich książkach, jak i wszelkie inne, także te, które sami nadsyłacie. Od jakiegoś czasu prowadzę też na tej stronie leksykon alkoholi, co pozwala mi dzielić się z wami moją pasją do odkrywania nie tylko nowych miejsc i nowych ludzi, ale także nowych smaków.
Pozostańcie w buncie!
Do zobaczenia na koncertach i spotkaniach autorskich.
18 marca w klubie Znośna Lekkość Bytu w Warszawie (ul. Lubelska 30/32) wystąpią: Acidez – pogo punk z Meksyku (www.acidezpunx.bandcamp.com), Bunt – punk rock z Garwolin (www.facebook.com/buntpunkrock) i Max Cady – hc/punk oi z Lublina (www.maxcady.bandcamp.com). Wjazd 15 PLN, start 20:00. Na miejscu benefitowe vege żarcie na schronisko w Celestynowie.
25 lutego po godz. 19.00 w bloku gospodarczym Programu 1 Polskiego Radia Łukasz Gołębiewski będzie mówił o planowanej Ustawie o książce i stałej cenie książki – jak ona wpłynie na rynek i czytelnika. Tymczasem dziś „Rzeczpospolitej” artykuł Piotra Mazurkiewicza „Darmowe dobre nie dla każdego”. Autor pisze: „Rządowego programu rozdawania podręczników – na początek do klas pierwszych – boją się oczywiście wydawcy. Ale kto wie, czy nie będzie on większym problemem dla niezależnych księgarni. Zwłaszcza w małych i średnich miastach. (…) Rynek podręczników wyceniany jest na ok. 1 mld zł. Dodatkowo trudno też znaleźć rodzica, który nie uzna ich cen za zdecydowanie zbyt wysokie. Dlatego mimo zmian na stanowisku ministra edukacji rząd podtrzymuje deklarację, iż pierwsze klasy szkół podstawowych dostaną w tym roku darmowy podręcznik” – czytamy. Temat porusza też dziś Gazeta.pl w tekście „Małe księgarnie zagrożone rządowym projektem” „Jeżeli rząd przeforsuje darmowy podręcznik, to małe i średnie wydawnictwa edukacyjne znikną, a duże ograniczą inwestycje i innowacyjność do minimum” – Gazeta.pl cytuje opinię Łukasza Gołębiewskiego.
W dniach 11-14 marca w Nowym Targu odbędą się spotkania z kulturą meksykańską. Pierwszego dnia o godz. 18.00 odbędzie się spotkanie z Łukaszem Gołębiewskim pt. „Meksyk dawny i współczesny – od konkwisty do narcocorridos”. Miejski Ośrodek Kultury w Nowym Targu, Al. Tysiąclecia 37. Wstęp wolny, zapraszamy.
25 lutego w klubie Od Nowa w Toruniu odbędzie się spotkanie z Łukaszem Gołębiewskim pt. „Meksyk dawny i współczesny – od konkwisty do narcocorridos”. Autor będzie mówił o swoich podróżach i o książkach o Meksyku, które napisał – „Meksyk kraj kontrastów”, „Krzyk kwezala” i „Bandyci Rodriguez”. Wstęp wolny.
Przedstawiam nowy projekt okładki do powieści „Kobiety to męska specjalność” i jak zwykle czekam na wasze uwagi. Tutaj można czytać rozdział 7 pt. „Gabi”, przedstawiający główną bohaterkę tej powieści.
Zapowiadana wcześniej na styczeń moja nowa powieść „Kobiety to męska specjalność” ukaże się najprawdopodobniej w kwietniu i będzie miała nowego wydawcę. Podpisałem umowę z wydawnictwem Burda Publishing Polska (wcześniej G+J RBA). Duże wydawnictwo daje większe możliwości dotarcia do czytelnika, większy nakład, większą dostępność, lepszą promocję. Burda Publishing jest jednym z największych wydawców magazynów w Polsce, właścicielem m.in.: „Gali”, „Glamour”, „Focus”, „Traveler” czy „National Geographic”.
W dniach 4-5 lipca odbędzie się kolejna odśłona festiwalu Rock na Bagnie. Wystąpia m.in.: Bad Falcon, Incomunicado, Criminal Tango, Luxtorpeda, Molly Malone’s, Drah, Szajba, Lustro, Zero, Uliczny Opryszek, Profanacja, Cela nr 3, Dezerter, Karcer, Processs, Kolaboranci, Wańka Wstańka & The Ludojades, Spoza, Manta Birostris, Muppet Boys, Lost Control, Ortodox, Saint Oil Sand, Kuba Rozpruwacz, The Sandals, The Corpse, Terrordome, Vervrax, Trupia Czaszka, Redakcja, Bachor, Wee Wees, Inkwizycja. Miejsce – Goniądz. Więcej informacji na oficjalnej stronie festiwalu.
Życzę wam lepszego roku i jeszcze lepszych lat kolejnych, nie ma co oglądać się za siebie i myśleć „dobrze, to już było”. Faktycznie, było, ale co z tego? Może jutro nie będzie takie złe. Wsiadam zaraz do samolotu, do Stambułu, a przed nowym rokiem dotrę do Addis Abeby, miasta które nam kojarzy się przede wszystkim ze znakomita książką Ryszarda Kapuścińskiego „Cesarz” i Haile Selassie. Odwiedzę jego grób. Potem ruszam na północ Etiopii, do Jeziora Tana, skąd wypływa Nil Błękitny. Będę z powrotem w Polsce w połowie stycznia, do tego czasu postaram się coś pisać z podróży, choć z internetem w środku Afryki może być trudno. Bywajcie.
Dziś „Gazeta” publikuje za Polską Agencja Prasową analizę rynku książki i prognozy na następny rok. W 2013 roku obroty na polskim rynku książki spadły o około pół procenta – szacuje Łukasz Gołębiewski z Biblioteki Analiz. Jego zdaniem oznacza to ustabilizowanie się rynku, choć na bardzo niskim poziomie w stosunku do stanu sprzed wprowadzenia podatku VAT na książki– Dwa poprzednie lata – 2011 i 2012 – były dla polskiego rynku książki fatalne. W 2011 obroty spadły o 8 proc., w 2012 – o 2 proc. Na tym tle rok 2013, z minimalnym spadkiem rzędu około pół procenta, jest z jednej strony jeszcze gorszy – bo utrzymuje się spadek, z drugiej strony można mówić o pewnej stabilizacji. Jest to jednak stabilizacja na poziomie dużo niższym niż ten sprzed wprowadzenia podatku VAT na książki w roku 2011. Żadne istotne problemy nie zostały w 2013 roku rozwiązane, ale też nie doszło do jakieś kolejnej fazy kryzysu. Spodziewam się, że następne lata będą dość podobne do mijającego roku – powiedział PAP Łukasz Gołębiewski.(…)– Myślę, że do 2020 roku nawet w konserwatywnej Europie co najmniej połowa sprzedawanych książek to będą e-booki, a nie książki papierowe. Tradycyjnie wydana książka stanie się dobrem luksusowym, siłą rzeczy znacznie droższym niż obecnie. Będzie pełnić rolę prezentu, ale też obiektu kolekcjonerskiego. Będziemy zbierać stare książki, tak jak niektórzy zbierają dziś płyty winylowe. Ludzi, którzy mają księgozbiory, albo spodziewają się je odziedziczyć, przestrzegałbym przed pozbywaniem się ich na makulaturę, czy wyprzedawaniem za grosze. Widać już w antykwariatach, jak wartość książki papierowej na przykład z lat 70. rośnie – dodał Gołębiewski. Cały tekst do czytania tutaj.
Życzę wam moi drodzy, aby Mikołaj w tym roku był lepszy niż w ubiegłym. Ja po poprzednim razie nie otwieram mu drzwi. I zrezygnowałem z choinki, spray o zapachu lasu zastępuje ją w zupełności, a bombki są niebezpieczne.
Do dziś przy ul. Czartoryskiego w Bydgoszczy zachowały się zabytkowe budynki dawnej fabryki Carla Augusta Frankego, która działała w latach 1827-1945 na zachodnim nabrzeżu rzeki Młynówki, przy Wyspie Młyńskie i była jedną z największych w regionie rektyfikacji spirytusu. Zestawiano tu także liczne wódki, zarówno czyste, jak i wytrawne czy likiery, m.in. Eskalony – była to 40-procentowa ziołowa wódka z dodatkiem płatków złota, przypominająca gdański Goldwasser. Jej recepturę opracował w 1848 roku dr Eskalony, co ciekawe dziś likier ten jest według tej samej receptury produkowany przez firmę Langguth Erben GmbH z Traben-Trarbach.
nieczynna już destylarnia whisky ze Speyside, pozostały po niej nieliczne już butelki, jak np. 21-letnia whisky cask strength (59,4%) wypuszczona przez Diageo w serii Rare Malts. Jak wiele innych gorzelni whisky nie przetrwała kryzysu lat 80. XX wieku, zamknięto ją w 1985 roku, w 2010 roku na jej miejscu powstał hotel ze spa. Założona w 1896 roku przez Johna Robertsona, który prowadził ją wraz z synami. Wcześniej w tym miejscu wypalano węgiel drzewny i nazwa Coleburn do tego właśnie nawiązuje. Rodzina Robertsonów zamknęła gorzelnię w 1913 roku, a trzy lata później sprzedała ją konkurencyjnej Clynelish Distillery. Już w następnym roku właścicielem stała się firma J. & G. Stewart, udziałowiec Distillers Company Limited (DCL). Ostatecznie DCL stało się właścicielem Coleburn w 1930 roku. Majątek DCL z czasem przerodził się w koncern Diageo i to był ostatni właściciel Coleburn. Single malt z destylarni Coleburn nigdy nie był znany, gorzelnia produkowała whisky do zestawiania blendów, poza tym była czymś w rodzaju ośrodka doświadczalnego, gdzie wypróbowano nowe techniki destylacji i starzenia alkoholu. Najbardziej znane blendy, które opierały się m.in. na słodowych whisky Coleburn to: Johnnie Walker Red Label (ze stajni Diageo), Yellow Label (opracowany pod koniec XIX wieku przez Jamesa Robertsona) oraz Andrew Usher (firmy J. & G. Stewart). Coleburn w wersji single malt do końca istnienia destylarni nie doczekał się żadnej oficjalnej edycji butelkowanej single malt. W 2000 roku Diageo wypuściło wspomnianą 21-letnią Coleburn w serii Rare Malts. o whisky jakiej dziś się nie produkuje, oleista, z silnymi akcentami metalicznymi, nuty pieprzu łagodzone są przez słodycz toffi czy nawet czekolady, a w nosie grają jeszcze akcenty siana. Bardzo interesująca whisky, niestety, coraz trudniej ją dostać. Było też kilka edycji od niezależnych dystrybutorów: Gordon & MacPhail, Douglas Laing, MacKillop’s Choice czy Signatory (ta ostatnia wypuściła w 2006 roku wersję 36-letnią, wciąż można ją odnaleźć w specjalistycznych sklepach).
We wsi Berkowo (gmina Wydminy) znaleźć można ruinę starej gorzelni, w ostatnich latach wykorzystywanej jako… stodoła, dziś niemal całkiem wyburzona po pożarze z 2012 roku.
blendowana szkocka whisky, szczególnie popularna w Japonii, Ameryce Południowej oraz we Francji. Nazwę zawdzięcza Thomasowi Parr, zmarłemu w 1635 roku, który rzekomo przeżył 152 lata i był najdłużej żyjącym człowiekiem na Wyspach Brytyjskich. Jego portret namalował Peter Paul Rubens, Parr został pochowany z honorami w Katedrze Westmisterskiej. Jest to przyzwoity blend w stosunku do ceny, wersja 12-letnia z powodzeniem może konkurować jakością z czarnym Johnnie Walkerem czy z Chivas Regal. Sprzedawany w dziwnych butelkach, które sugerują raczej, że jest to rum niż whisky. Recepturę blendu opracowała w 1909 roku firma Greenlees Brothers z Londynu. W 1925 roku markę wykupiła Distillers Company Limited (DCL), przejęta potem przez grupę Guinness, a w 1997 roku przez Diageo. Dostępny w wersjach: Old Parr Superior (bez podania wieku, w limitowanych edycjach), 12-, 15- i 18-letnich. Były też limitowane edycje Old Parr Tribute i Old Parr Elizabethan. Podstawę blendu Old Parr stanowi whisky single malt Cragganmore. Moc wynosi 43%. Do 2012 roku był butelkowany w Kilmarnock, a obecnie w Fife. Rocznie sprzedawanych jest ponad 9 mln l whisky Old Parr. W smaku słodki, z nutami orzechów oraz lekko dymny.
We wsi Grochowalsk (gmina Dobrzyń nad Wisłą) wciąż działa zbudowana w 1911 roku gorzelnia. W latach PRL należała do PGR i destylowała spirytus z ziemniaków i zboża. Obecny właściciel to Zakłady Wytwórcze Cheko Sp. z o.o. i odbywa się tu wyłącznie produkcja spirytusu melasowego na potrzeby przemysłu chemicznego, w tym własnych produktów, oraz rynku paliwowego i bioetanolu. Możliwości produkcyjne to ok. 10 tys. litrów spirytusu dziennie.
luksusowa biała wódka smakowa, zestawiona ze spirytusu zbożowego, destylatów śliwkowych i jabłkowych oraz nalewów na dziką różę, wanilię, ziarno owsa i rodzynki. Aromat zdecydowanie owocowy, przede wszystkim czuć pieczone jabłko, dalej nuty dymu ogniska. Smak słodki, tu bardziej do głosu dochodzi śliwka, ale też zdecydowane akcenty zbożowe. Finisz słodki – śliwki w czekoladzie, na koniec wanilia. Jedna z najlepszych wódek w swojej kategorii cenowej (60 zł butelka 0,5 l). Na etykiecie widnieje rysunek XVII-wiecznego dworu Sieraków niedaleko Krakowa, starej rezydencji magnackiej. Obecnie są tu hotel, restauracja, Spa i Klub Domu Wina, który odpowiada za recepturę tej znakomitej wódki.
W bardzo ładnej, pełnej zabytków, miejscowości Wielgie (powiat lipnowski) stoi stara, nieczynna już gorzelnia rolnicza. Są tu też m.in.: stary młyn, suszarnia cykorii i pozostałości pałacu zbudowanego jak i gorzelnia przez hrabiego Tadeusza Miączyńskiego. Za gorzelnią jest jezioro, wokół ruin pałacu niszczeje park krajobrazowy. Idealne miejsce choćby na agroturystykę, zwłaszcza, że z dala od głównych szlaków komunikacyjnych. Szkoda, że w ruinie, za wyjątkiem gorzelni, która jest częściowo odnowiona (prywatne mieszkanie), a mury fabryczne wydają się być w bardzo dobrym stanie. Może kiedyś znów popłynie tu spirytus, bo to wspaniałe miejsce na restaurację połączoną z wyrobem własnych trunków, najpierw jednak musiałoby się zmienić w Polsce prawo, które obecnie nie sprzyja tego typu inicjatywom. A przecież w Niemczech, Austrii, Francji, Włoszech, ba – nawet w Czechach, Słowacji, na Węgrzech, Bułgarii, Serbii itd. – tego typu zabytki często wracają do dawnych tradycji, destylują niewielkie ilości bardzo ciekawych trunków i ściągają turystów, dzięki czemu korzysta cała gmina. Odwiedzałem takie mini destylarnie w starych gorzelniach czy młynach, zawsze jest to połączone z restauracją, zwykle z pokojami do wynajęcia. Miejsce żyje, nie popada w ruinę. Dobrym przykładem są tu tereny wschodnie Niemiec, gdzie zrujnowane w czasach NRD dawne zakłady dostają dziś drugą szansę. Instalowane są nowoczesne aparaty odpędowe, które są ekologiczne i zajmują mało miejsca, ogrzewane gazem, nie węglem, ale dawna architektura gorzelni ze strzelistym kominem jest przecież nie tylko świadectwem epoki, ale też atrakcją turystyczną. U nas, niestety, w ostatnich latach wiele tego typu zabytków techniki zostało zburzonych.
O rany, chętnie bym spróbował. Może jakoś się wymienimy?
choć whisky z destylarni Blair Athol w Reginie Highlands nie jest bardzo znana, to sama gorzelnia cieszy się ogromnym zainteresowaniem, rocznie odwiedza ją ponad 35 tys. turystów. Powody są co najmniej trzy – po pierwsze leży przy ruchliwej drodze A9 między Edynburgiem a Inverness, po drugie jest to piękne zabytkowe miejsce w wiktoriańskim stylu, a pokryte winoroślą kamienne budynki pochodzą z początku XIX wieku, po trzecie wreszcie jest tu centrum promocyjne bardzo popularnej blendowane whisky Bell’s, której Blair Athol jest ważnym składnikiem. Niemal cała produkcja tej destylarni, wynosząca rocznie ok. 2,5 mln litrów, trafia do mieszanek Bell’s, bardzo niewiele jest butelkowanych jako single malts, stąd też mało kto słyszał o whisky Blair Athol. A jest to trunek nadzwyczaj słodki, miodowy niczym likier, z nutami wrzosów i mandarynek. Gorzelnia powstała w 1798 roku, założyli ją John Steward i Robert Robertson, nazywała się wówczas Aldour (od pobliskiej rzeki Allt Dour. Obecną nazwę otrzymała w 1825 roku, kiedy nowym właścicielem został John Robertson. Rok później gorzelnię odkupił Alexander Conacher, a od 1860 roku kierowała nią Elizabeth Conacher. W 1882 roku gorzelnię kupił Peter Mackenzie, którego firma McKenzie & Co Distillers Limited założyła też destylarnię Dufftown. Produkcja trwała do 1932 roku, kiedy destylarnię zamknięto, nie na długo jednak bo już w 1933 roku przejął ją (wraz z aktywami Petera Mackenzie) Arthur Bell & Sons. Była to niewielka destylarnia, w której operowały tylko dwie pary alembików. W 1973 roku podwojono jednak moce produkcyjne. W 1985 roku majątek Bellów wykupiła Guinness Group, która następnie została wchłonięta przez koncern Diageo. Sławne centrum turystyczne wybudowano w 1987 roku. Najbardziej znany single malt z tej destylarni to wersja Blair Athol 12-letnia, wypuszczona w serii Diageo Flora & Fauna. Znakomita jest edycja w serii Rare Malts – Blair Athol 27-letnia cask strength, destylacja z 1975 roku, zabutelkowana z mocą 54,7%. Dostępne są też Blair Athol bez podania wieku finiszowana w beczkach po sherry oraz edycja single cask z 1995 roku.
Mam swoją. Paloną z jabłkowego wina pędzoną z bardzo rzadko spotykanej w Polsce odmiany jabłek Kardynalskie Płomieniste. Aromatyczna, bardzo "jabłkowa", o naturalnej mocy ca 60-65% (z pierwszego odpędu - bez redestylacji)..., pychota! Nie powoduje kaca nawet po nadużyciu - to cecha domowych, starannie destylowanych okowit. Litr, dwa, trzy raz na kilka lat (nasza jabłoń jest b. kapryśna, zrzuca niedojrzałe owoce i rzadko owocuje dużą ilością jabłek.)
Do kupienia, w cenie lepszego samochodu.
Do kupienia? Zajebista!!!!
Kolejny słaby mecz Polaków, z porównywalnie słabym przeciwnikiem. Pierwsza połowa, w której byliśmy lepsi, wyraźnie pokazała jak fatalne jest ustawienie 4+5+1. Nie ma komu strzelać, Milik zresztą jest za słaby, w rezultacie za napastnika robił Obraniak, który zresztą bardzo się wyrobił. Kiedy do drużyny wrócą Lewandowski i Błaszczykowski z Obraniaka będzie dużo pożytku, bo potrafi szybko wejść na pole karne, stwarza przewagę. Druga połowa pokazała, co znaczy ustawienie. Szkoci, którzy grali bardzo słabo, strzelili nam gola bo od początku meczu byli ustawieni ofensywnie. Niestety, Nawałka, jak i jego poprzednicy nie ma odwagi Gordona Strachana i nie będzie wygrywał. Ustawienie Szkotów 4+3+3 było bardziej ekonomiczne, mniej biegali, mniej rozciągali grę, tyle, że zwykle nie byli w stanie przebić się przez naszą obronę. Broniąc się nie będziemy jednak wygrywali meczów. Zwłaszcza, że ta obrona silniejszej drużynie niż Szkocja nie postawi zapory, nie oszukujmy się, a i Szkotom się udało po petardzie Browna. Milik dwoił się i troił, ale co ma robić samotny w ataku Milik, skoro samotny Lewandowski nie dawał rady. Dopiero w końcówce Nawałka zmienił ustawienie, ale to już była bezradna szamotanina.
Na pewno, jak Okudżawa, uwielbiają rzewne ballady, nawet jeśli pisane przez "nieprawomyślnych". I jaki przewidujesz rozwój wydarzeń? Będzie wojna? Odbiorą Krym? Czy Rosjanie tylko przywrócą wpływy polityczne p dogadaniu się z opozycją?
Takie szaleństwa możliwe są tylko za naszą wschodnią granicą.
Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 2.5 Polska
Najczęściej komentowane