Dożyłem czasów i wydarzeń, o których mi się nie śniło. Wszyscy, lub prawie wszyscy wieszczą schyłek papieru – tego, na którym się pisze, i tego czytanego: książek i gazet. W niedalekiej, czy dalekiej przyszłości papier zniknie – pochłonie go żarłoczny internet. Pozostaną e-książki, tablety, czytniki i inne nośniki elektroniczne. Powszechna demakulaturyzacja i digitalizacja. Z drugiej strony, rzecz zjawiskowa, jeżeli w ogóle istnieje w jakiejkolwiek przestrzeni i jakimkolwiek hipotetycznym czasie, nawet gubiąc swój status prawdopodobieństwa, dotyczy ona dla mnie przede wszystkim (jakby na przekór) pisarskich przeciążeń w sensie papierowym. Otóż w młodości nie czułem (czy też nie odczuwałem) fizycznego ciężaru pisania. To znaczy: pisanie, a więc także papier, na którym się pisze, przyrządy do pisania (nie znosiłem pisania na maszynie, chociaż do dziś jestem posiadaczem maszyny marki Consul, płaskiej i nieco szczeniakowatej, nie licząc dostojnej i staroświeckiej Olimpii (Elite) Büromaschinen Werke A.G. Leipzig C1 Augustusplatz 7. oraz masywnego Łucznika 1301), wydawały mi się lekkie – nie obciążały mnie zbytnio papier ani długopis czy wieczne pióro, a nawet ołówek. Być może niejasne bywa mniemanie, że komputer pisze za nas, natomiast długopisem piszemy za siebie. Ale coś w tym jest, gdyż to, co sobie wyobrażamy, zwykle działa z opóźnieniem. To wrażenie lekkości brało się z prostego wyliczenia: zużywałem mało papieru. Ponadto papier nie miał swojej wagi w sensie fizycznym, ponieważ był reglamentowany – w PRL-u papier …