Nikomu, kto sięga po pismo literackie, nie trzeba wyjaśniać, czym jest Kronos i kto tę „gębę” popełnił. Darujmy więc sobie wstępy. Z uwagi na to, że napisany został językiem skrajnie nieliterackim, doskonale koresponduje ze swym przeciwieństwem pod względem formy – Dziennikami. Kronos wydaje się być suplementem do tej niejako filozoficznej wersji życia autora. Choć prawdopodobnie jest zupełnie na odwrót…„Inne dzienniki powinny mieć się do niniejszego, jak słowa «jestem taki» do słów «chcę być taki». Przyzwyczailiśmy się do słów martwych, które tylko stwierdzają, ale lepsze jest słowo, które powołuje do życia. Spiritus movens.” (Dziennik 1953–1956, Wyd. Literackie, 1986, s. 58) A więc Kronos – tytuł intymnych zwierzeń Witolda Gombrowicza to nic innego jak wskrzeszenie jego literackiej siły i wypowiedź ducha artysty. „Gdyby udało mi się przywołać tego ducha poruszającego na stronice dziennika, mógłbym niejednego dokonać” (tamże). I tak, 44 lata po swojej śmierci, Witold Gombrowicz deklamuje nam swoją, bodaj ostatnią już spowiedź. Kronos i Dzienniki – zupełnie niepodobni bracia bliźniacy, spętani więzami krwi i dat. Opis samego siebie oraz obraz siebie widziany z perspektywy, niejako przez lornetkę, którą Gombrowicz posiadał i ubóstwiał, czego dowodem są liczne fotografie zamieszczone na kartach Kronosu. Kronosu-abstraktu, a nie osoby (wówczas odmieniałby się Kronosa), bo tak redaktorzy (współautorzy) postanowili potraktować (odczytać) tytuł książki, nadany jej przez samego Gombrowicza. Pod względem edytorskim mamy do czynienia z dziełem kompletnym, uzupełnionym o liczne przypisy, tabele, fotografie, indeksy, notę wydawniczą, a także wstęp Rity Gombrowicz, będącej inicjatorką wydania Kronosu, oraz posłowie Jerzego Jarzębskiego. Wymagająca forma tej pozycji negatywnie wpłynie na jej poczytność, lecz waga tematu i oprawa medialna znacząco podniosą sprzedaż, jednoznacznie zaliczając ją do grona tych, które są obowiązkowe do nabycia …