Jeśli ktoś zastanawiał się kiedyś, jak myśli i czuje poeta, jak próbuje oddać wrażenia płynące ze zmysłów, jak patrzy i pamięta, to może oznaczać, że tomik poetki Edy Ostrowskiej jest właśnie dla niego. Lektura wznowionej po trzydziestu latach poetyckiej prozy zatytułowanej Oto stoję w deszczu ciała jest trudna i wymaga skupienia, odnalezienia w sobie wyobraźni i chęci współodczuwania, lecz wynagradza wysiłek niezwykłym opisem niezwyczajnego doświadczenia autorki. Opisem pełnym bólu i walki, zapisem potykania się o własną wrażliwość, zawadzającą na każdym kroku, lecz prowadzącą ku pewnego rodzaju wyzwoleniu – od choroby i siebie samej, dwudziestoletniej. Oto stoję w deszczu ciała zgodnie z podtytułem jest dziennikiem, notesem młodej dziewczyny oddalającej się od świata w stronę szaleństwa, w narkotyczny (dosłownie) taniec ze śmiercią. Psychiczne cierpienie, pragnienie rozpłynięcia się w nicości, przedziwna szarpanina z samą sobą w obecności innych i jakby pod swoim własnym wszechwidzącym, okrutnym okiem – ma w sobie coś tak przejmującego, że trudno o tym zapomnieć. Można spróbować zidentyfikować w Oto stoję… obszary eksplorowane przez poetkę i później: autobiografizm, metafizyczność doznań, poszukiwania lingwistyczne i kreacyjność przyciskanego do muru języka, w końcu samo pisanie jako czynność, która jest celem i metodą komunikacji, jest jedyną możliwością. Książka złożona jest z dwóch części, obie wypełniają krótkie zapiski. Autorka zapisuje dzień i godzinę. Jest pedantyczna, a jednocześnie przecież coś ukrywa. Pozorna otwartość zapisków notesu jest tak naprawdę grą w odsłanianie się i zakrywanie. Zapiski stanowią rejestrację pragnienia wolności, manifestację wrażliwości i …