Do OrfeuszaWidziano cię wszędzie, na drogach, w pałacach smagłych bogiń,Na ucztach mędrców, pomiędzy wyspami,A przebywasz nigdzie. Twoja głowa płynęła po morzu na lirze,Przykrywały ją fale,Aż do Lesbos. Tak bywa, kiedy czyjś kościółJest zanadto żarliwy, zapamiętaleGwałtowny. I te kobiety, cóż one winne,Gdy wydaje im się, że muszą wierzyćSkuteczniej, i trzeba to potwierdzićNieodwracalnymi zdarzeniami. Zginąłeś przez nie, a wcześniej jedna przez ciebie odeszła. A przecież śpiewałeś na Argo żeglarzom.Byłeś w śnie moim pod postacią lwaUśpionego śpiewem.Wcielałeś się w poetów. Pan Miłosz zszedł do podziemi,By odnaleźć swą Carol. Jechała wolno za nim na rowerzePrzez pociemniałe ulice Krakowa, rozświetlając korytarzeŚwiatełkiem lampki oliwnej. Tak przecież mogło być. Stanął jednak odważnie Orfeusz nad tonią, samotny,Grą na kitarze przejednał bogów najprzeróżniejszych. I jak tam jest? Tam wszystko jest już – zawsze.Ale jak w tutejszym życiu nie powtarzają się rzeczy,Sprawy mają się inaczej. Zawsze inaczej, bo piękniej się zapomina. Mogliby pytać żurnaliści naszego czasu:Czy ma pan w planieKolejną podróżDo źródeł wszystkiego? Więc byłeś odważny, choć znowu Platon mówi:Był zbyt miękki, jak to lirnik. Wiedziałeś, że ciało posiada duszę, duszaMa w ciele mieszkanie, więzienie i chwilowy postój. I tyle wersji wydarzeń. Jak przystało na mistrza,Przeistaczającego się w mit,Stojącego na czele bractwa czy zakonu. Diogenes Laertios przypomina …