Ruch społeczny środowiska księgarskiego ma długą, bogatą tradycję. Szeroko pisaliśmy o tym w roku 2006 na półwiecze SKP. Kiedy w 1955 roku debatowano nad kształtem nowej organizacji księgarskiej, było do czego się odwołać. W listopadzie 1956 roku na zjeździe założycielskim w Wiśle powołana została nowa reprezentacja środowiska księgarskiego – Stowarzyszenie Księgarzy Polskich. W składzie zarządu głównego w większości znaleźli się wybitni księgarze o bogatym, jeszcze przedwojennym doświadczeniu zawodowym i wielkim autorytecie w środowisku. W programie mieściło się dążenie do większej samodzielności ekonomicznej i programowej księgarń, zmiany w systemie planowania obrotów, uregulowanie stosunków z wydawcami, zdjęcie z księgarzy odpowiedzialności za nietrafione nakłady poprzez powołanie komisowego przedsiębiorstwa hurtowego, decentralizacja współpracy z bibliotekarzami, podnoszenie kwalifikacji kadr księgarskich. W sierpniu 1957 roku ukazał się drukiem pierwszy numer „Księgarza”, organu prasowego Stowarzyszenia. Szczególną opieką programową SKP objęło szkolnictwo zawodowe. Czołowi działacze Stowarzyszenia byli autorami programów nauczania, tworzyli podręczniki do nauki zawodu, czuwali nad poziomem praktyk zawodowych w księgarniach. W 1964 roku Stowarzyszenie stało się głównym organizatorem ogólnopolskich obchodów 600-lecia księgarstwa w Polsce, połączonych w czasie z jubileuszem 600-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na skutek protestu środowiska księgarskiego – ogniskowanego właśnie w strukturach SKP, kierowanego wówczas przez Tadeusza Hussaka – nie doszło do połączenia na przełomie lat 1970/1971 sieci księgarskiej w kraju …