Tytuł książki stał się nieoficjalnym tytułem samego autora, w którym coraz częściej zaczęto dostrzegać – nie tylko w Polsce – cesarza współczesnego reportażu. „Wieczorami słuchałem tych, którzy znali dwór cesarza. Kiedyś byli ludźmi pałacu albo mieli tam prawo wstępu. Nie zostało ich wielu. Część zginęła rozstrzelana przez plutony egzekucyjne. Inni uciekli za granicę albo siedzą w więzieniu znajdującym się w lochach tego samego pałacu: z salonów strącono ich do piwnic. Byli też tacy, którzy ukrywali się w górach albo żyją w klasztorach przebrani za mnichów. Każdy stara się przetrwać na swój sposób, wedle dostępnych mu możliwości. Tylko garstka pozostała w Addis Abebie, gdzie – okazuje się – najłatwiej zmylić czujność władz” – napisał na początku pierwszego rozdziału książki, która przyniosła mu światową sławę. Kiedy Ryszard Kapuściński pisał „Cesarza” był już znanym autorem książkowych reportaży z różnych stron świata. Miał w dorobku m.in. zbiór reportaży z podróży po dalekich republikach ZSRR pod tytułem „Kirgiz schodzi z konia” (1968), „Chrystusa z karabinem na ramieniu” (1975) o ruchach partyzanckich w krajach azjatyckich i latynoamerykańskich, „Jeszcze dzień życia” (1976) o wojnie domowej w Angoli, wreszcie „Wojnę futbolową” (1978) o konflikcie między Hondurasem a Salwadorem. „Cesarz” stał się największym osiągnięciem Kapuścińskiego, po nim powstały m.in. „Szachinszach” oraz „Heban”. Ludzie z pałacu „Cesarz” jest opowieścią o etiopskim władcy, Hajle Selassje I, oraz jego upadku. Nie jest to standardowa historia przebiegu wydarzeń z punktu widzenia przybysza z innego kraju. Kapuściński dotarł do stolicy Etiopii, Addis Abeby już po puczu wojskowym i osadzeniu władcy wraz z rodziną w domowym areszcie. Nie miał dostępu do obalonego dyktatora, ani do jego następców. Klucz do swojej opowieści znalazł w ludziach ukrywających się, …