– Jest pani autorką bajek edukacyjnych, opowiadań fantastycznych i powieści obyczajowych, właśnie ukazała się pani kolejna książka. Skąd łapie pani pomysły? – Każdy autor ma pewnie swoją własną technikę łapania pomysłów. U mnie przeważnie jest tak, że najpierw pojawia się problem, o którym chciałabym opowiedzieć, a dopiero potem szukam historii, poprzez którą mogę o tym opowiedzieć. Na przykład pomysł na „Czynnik miłości” nosiłam w sobie od dawna, długo jednak nie znajdowałam nośnika. Dopiero kiedy pojawiła się moda na „Zmierzch” znalazłam odpowiednią historię, do której mogłam się odwołać, by uczynić problem bohaterów bardziej zrozumiałym. Dla odmiany pomysł na „Telefony do przyjaciela” przyśnił mi się, ale potrzebowałam pięciu lat by swój sen przełożyć z języka fantasy na język literatury obyczajowej. Owszem, mogłam napisać powieść fantasy o syrenach, ale zmierzenie się z czymś takim w realnych dekoracjach wydało mi się o wiele ciekawsze. Z pomysłami jest jak z nasionami. Czasem naprawdę nie mamy pojęcia, co z tego ziarenka wyrośnie, myślimy, że wysiewamy rzodkiewkę, a tymczasem wyrasta jarmuż albo maciejka. „Zadzwoń, kocham cię” początkowo miało być trochę inną historią, ale w trakcie zbierania materiału odkryłam ciekawszy trop i pozwoliłam mu się pociągnąć. – Akcja powieści rozgrywa się w lipcu. To czas wakacyjnych wyjazdów, którym zawsze towarzyszył dreszcz emocji. Do tej pory było to jednak pozytywne uczucie, tak odmienne od dzisiejszego lęku związanego z zamachami terrorystycznymi. Czy doświadczenie Weroniki powinno być dla młodych czytelników lekcją, przestrogą czy może czymś innym? – Raczej „czymś innym”, chociaż jeśli ktoś chce z tego wyciągnąć lekcję czy …