W Muzeum Sportu i Turystyki – w przededniu inauguracji kolejnej edycji Międzynarodowych Mistrzostw Wielkiej Brytanii w tenisie – zaprezentowano publikację Artura Rolaka „Skazany na Wimbledon” (Sine Qua Non). To trzecia książka w dorobku cenionego dziennikarza sportowego. Ten rozdział swej pisarskiej przygody rozpoczął od rozmów. Najpierw z Agnieszką Radwańską, a potem z Łukaszem Kubotem. Tym razem oferował czytelnikom wspomnienia ze swej bytności na londyńskiej trawie, którą odwiedza na przełomie czerwca i lipca od 27 sezonów. Autor odkurza ulubionych – tudzież zapamiętanych z rozmaitych przyczyn – zawodników, oprowadza po galerii dziennikarzy relacjonujących imprezę, ujawnia jej cymelia, opowiada okołokortowe dykteryjki, no i – rzecz jasna – pieczołowicie rekonstruuje pojedynki, najmocniej tkwiące mu w głowie. Rok 1995. Trzecia runda singla mężczyzn. „W piątym gemie drugiego seta, gdy po serwisie Jeffa Tarango został wywołany błąd, zawodnik zażądał od sędziego Bruno Rebeuha uznania, że to nie aut, lecz as. Arbiter podtrzymał wcześniejszą decyzję, wymiana zdań się przedłużała. Zatem publiczność zaczęła się niecierpliwić. Rebeuh również – ukarał tenisistę ostrzeżeniem za marnowanie czasu. To była iskra. Tarango zażądał przybycia supervisora, który oczywiście nie zmienił żadnej z decyzji stołkowego i nakazał wznowienie gry. Amerykanin odmówił, a po chwili, zwracając się do Rebeuha, wypalił: »Jesteś najbardziej skorumpowanym sędzią w tenisie!«. Supervisor ogłosił dyskwalifikację Tarango, ale to był dopiero początek przedstawienia. Na kort wkroczyła żona tenisisty, Benedicte, i dwukrotnie spoliczkowała sędziego! Dziennikarzom powiedziała później, że nie zrobiła niczego złego, bo Rebeuh po prostu »zasłużył sobie na tę lekcję«, natomiast zdyskwalifikowany, zapytany o reakcję żony, odparł spokojnie: »To Francuzka. Ciągle uczy się tej kultury«. Przed …