Był jednym z czołowych amantów polskiej kinematografii. Wieńczysław Gliński debiutował rolą tytułową w „Sprawie pilota Maresza”, jednym z pierwszych polskich filmów rozrachunkowych. Niebawem stworzył kreacje w „Kanale” oraz „Orle”. Pracę przy tym pierwszym obrazie zapamiętał następująco: „Sceny w kanałach kręciliśmy jesienią. Paskudnie zimno, do tego deszcz. Zdjęcia trwają długimi godzinami. Wszyscy wymęczeni, brudni, zziębnięci. Wajda przynosi rum. Gotujemy więc herbatę i dolewamy go do niej. Trzeba się rozgrzać. Staś Mikulski pił gorącą herbatę za herbatą i nabawił się zapalenia płuc. Inni herbatę na pół z rumem. Też się pochorowali. A ja piłem sam rum. I nic mi nie było”. Relację przytacza córka artysty, Katarzyna Wasilewska. Autorka monografii „Wieńczysław Gliński. Aktor, amant, tata” (Skarpa Warszawska), nieprzypadkowo rekomendowanej w restauracji „Kameralna”, bo bohater książki lokal ów odwiedzał. Przyszedł na świat w Astrachaniu – nie ma się więc co dziwić, że uwielbiał kawior. Ojciec Sławka – jak nazywali go bliscy – Edmund Szupelak też był aktorem, przyjął pseudonim „Gliński” (pamiętamy go z zabawnego epizodu ludowego grajka z lekka przygłuchego, witającego na lotnisku Okęcie majętnego Polonusa w komedii „Nie lubię poniedziałku”), zaś w żyłach matki płynęła krew rosyjska. Zanim władza bolszewicka okrzepła, zdołali opuścić miasto urodzenia swego jedynaka i dotrzeć …