Fraza słusznie obśmiana, ale wciąż aktualna, nówka sztuka, jak mawiają (czy jeszcze tak mawiają?) ludzie młodzi. Nie pamiętam już, kto pierwszy użył w publicznej, radiowej albo telewizyjnej debacie tych słów; osadziły wtedy owego rwącego się do głosu niecierpliwca, dziś nie reaguje się nawet na bardzo spersonalizowane „proszę o odrobinę kultury, panie ministrze”. Jedyny kontakt z telewizyjnymi debatami mam na wakacjach, gdy włączam hotelowy telewizor. Programy różnią się w zależności od kraju, na greckiej wyspie dostępne jest jedynie TVP Info, którego ani oglądać, ani słuchać, ani nawet czytać paskowo się nie da, propaganda przekazu to trucizna pure. Z perwersyjnie masochistycznym zaciekawieniem sprawdzam jednak, czy nie ma szans na pojawienie się choć odrobiny sensu – nie ma. Nawet, albo też zwłaszcza „dyskusje” prowadzone przez zaproszonych gości są pyskówkami z magla rodem, w których panowanie tracą najbardziej zahartowani dziennikarze (moderator zwraca się do zagłuszanego panelisty: „Proszę mówić do mnie, niech tamci się wygadają …