– Czy najpierw został pan nauczycielem, czy pisarzem? – Najpierw byłem nauczycielem przez prawie 20 lat, a dopiero później zacząłem pisać książki. Zaczęło się od tego, że gdy odprowadzałem syna do przedszkola, często sobie rozmawialiśmy. I mój syn zapytał mnie o to, jak złapać tygrysa. Coś wymyśliłem i potem już zacząłem opowiadać mu różne historie. Zauważyłem, że jemu się to bardzo podoba, więc opowiadałem dalej. – Czy od razu zaczął pan je spisywać? – Nie, najpierw opowiadałem, a dopiero później spisałem. Bo ja najpierw wymyślam historię, a później ją spisuję. Nie piszę jak nie mam nic gotowego w głowie. Nie miałem planów, żeby zostać pisarzem, po prostu chciałem to spisać dla mojego syna. Później pomyślałem: a co tam, zaryzykuję i wyślę do wydawnictwa. A teraz już 7 mln moich książek sprzedało się na całym świecie. Czyli jeden pomysł równa się 7 mln książek. Wydanych w 35 językach. – Lubi pan pisać historie zamknięte w seriach i cyklach np.: „Biuro Detektywistyczne Lassego i Mai”, „Dawid i Larissa”. Czy to wpływ doświadczeń z dzieciństwa, kiedy nie chciał się pan za szybko rozstawać z ulubionymi bohaterami? – I tak, i nie, ale sądzę, że czytelnicy Lassego i Mai czytają nie dlatego, że treść jest tak wciągająca, ale  dlatego, że chcą powrócić do świata, w którym czują się bezpiecznie. Często czuję się tak, jakbym był dziennikarzem, który jedzie do Valleby i …