1 „Czuła przewodniczka. Kobieca droga do siebie” Natalii de Barba­ro zawiera akt strzelisty wobec naszej ostatniej noblistki: „Długo szukałam dla niej imienia. Przyszło do mnie, kiedy kolejny raz oglądałam noblow­skie przemówienie Tokarczuk. Czuła Przewodniczka! Czuła Przewodniczka jest moją wewnętrzną instancją, zawsze we mnie obecną, która prowadzi mnie, kiedy wybieram to, co mi służy. Zro­biona jest z miłości i odwagi; miłość bez odwagi stałaby w miejscu, od­waga bez miłości byłaby niedosta­tecznie serdeczna. (…) Powiedziała: »Idź na jogę«. A kiedy chciałam prze­stać chodzić, powiedziała: »Nie od­chodź, zostań tam. Po prostu zacznij jeszcze raz«. I to ona, Czuła Przewodniczka, po­wiedziała mi: »Napisz książkę«. Choć Bóg wie, ile po drodze zrobi­łam głupot, ile razy się myliłam i dzia­łałam przeciw sobie. Czuła Przewod­niczka nigdy mnie nie zwiodła. To, czy dobrze szłam, zależało nie od tego, co mówiła, tylko od tego, czy w ogóle słuchałam jej głosu”. No pro­szę, nic tylko czytać i słuchać. 2 „Miasto z mgły”, tom opowiadań zmarłego rok temu Carlosa Ru­iza Zafóna, pamiętnego z tetralogii „Cmentarz zapomnianych książek”. Fani „Cienia wiatru” będą usatysfak­cjonowani, choć hiszpański autor na pewno był lepszym powieściopisa­rzem niż nowelistą. 3 „Ekstremista” Remigiusza Mroza zaopatrzony jest w dwa motta (jednego byłoby zapewne za mało): „Podstawowym narzędziem słu­żącym do manipulowania rzeczy­wistością są słowa” (Philip K. Dick) i „Granice mojego języka są granica­mi mojego świata” (Ludwig Wittgen­stein). Aforystyka, jak widać, w cenie. [Porównaj poz. 15] 4 W „Wilkołaku” Wojciecha Chmie­larza rozkopuje się groby, a zmarli uczestniczą w pogrzebach. Nie swo­ich. Przypominają się słowa starej piosenki: „Pojawiasz się i znikasz, mam na twym punkcie bzika” itd. 5 Książkę „Beata. Gorąca krew” na­pisała Beata Kozidrak, śpiewają­ca cytowany wyżej przebój o Józku, któremu nie chciała darować nocy. A ileż to lat minęło od czasu, gdy po raz pierwszy zadeklarowała, że do la­ta piechotą będzie szła! „Opole! Ko­cham Was!” – to też ona. 6 „Pucio w mieście. Zabawy języ­kowe dla młodszych i starszych dzieci” Marty Galewskiej-Kustry umacnia wyjątkową pozycję tytuło­wego bohatera książki wśród posta­ci zaludniających stronice literatury dla najmłodszych, na razie poten­cjalnych, czytelników. 7 „Przewóz” – po dwunastu latach pierwsza powieść Andrzeja Sta­siuka. Wojenna, opowiadająca o tym, o czym na ogół rzadko się wspomina w kombatanckich historiach. O stra­chu i smrodzie. Książka stylistycznie bezbłędna, pod innymi względami w najlepszym razie dyskusyjna. 8 W „Nikt nie musi wiedzieć” Ka­tarzyny Bondy powraca Hubert Meyer, znany m.in. z „Florystki” psy­cholog śledczy, już wprawdzie na emeryturze, wciąż jednak zapraco­wany: „Czas ma znaczenie kluczo­we. Nie tylko oszczędza się pieniądze podatników, lecz przede wszystkim pozwala dać zadośćuczynienie po­szkodowanym. I tylko oni intereso­wali Meyera: rodziny ofiar, policjanci pracujący w pocie czoła, by złoczyń­cę złapać. Chronić ludzi, których tra­wił strach przed grasującym potwo­rem. Służyć – to była rola profilera – i we właściwym momencie usu­nąć się w cień. Być na każde zawoła­nie, kiedy sytuacja robi się kryzysowa, dać z siebie sto procent. Wyłączyć umysł, stać się maszyną do analizy danych. Gdzie tutaj miejsce dla wła­snych emocji? Czas na rodzinę, zwy­kłe …