Oglądała pani serial „Dom”? Pytam, ponieważ punkt wyjścia najnowszej pani powieści wydał mi się zbliżony. Owszem, oglądałam. To jeden z moich ulubionych seriali i naturalna inspiracja dla „Najważniejsze to przeżyć”. Przed pisaniem książki nie przypominałam sobie jednak tego serialu. Chciałam, aby moja historia była bardziej kameralna, aby kładła nacisk na inne aspekty. To całkowita kreacja? To książka z gatunku tych, co to nic nie wydarzyło się naprawdę, ale wszystko na pewno miało miejsce. Wiele postaci z książki ma swoje pierwowzory, ale w przeciwieństwie do poprzednich pozycji nie występują tutaj żadne postaci autentyczne. Pani Pataczkowa wzorowana jest na przykład na Mironie Białoszewskim, który w latach 1946–1951 pisał felietony do „Kuriera Codziennego”, a Jan, jej przyjaciel – na Janie Marcinie Szancerze, który przez wiele lat odpowiadał za szatę graficzną „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”. Dlaczego bohaterami są osoby o zróżnicowanych doświadczeniach, pochodzące z rozmaitych generacji? To zabieg, który pozwala zachować obiektywizm opowieści. Doświadczenia różnych pokoleń dotyczące tego, co się wydarzyło, oraz powojennej przyszłości być może były podobne, ale spostrzeżenia, ocena tych lat, przemyślenia i refleksje na pewno się różniły. Zwłaszcza na początku, zaraz po wojnie. Inaczej postrzega ten czas dziecko, które szuka w ruinach grobu swojego przyjaciela, inaczej młoda dziewczyna, dla której wojna …