Tytuł zdaje się sugerować, że książka przynależy do literatury drogi... Opowiadania w niej zawarte to czternaście historii o podróży, albo – czasami – opowieści z drogi do jakiegoś celu. Zwykle bohaterowie utworów zaliczanych do literatury drogi udają się w podróż, która sprawia, że nie tylko poznają świat, ale dowiadują się czegoś o sobie, o innych, dokonuje się w nich jakaś przemiana, odkrywają cechy, których nie spodziewali się w sobie znaleźć, konfrontują się z nieznanym miejscem. Taka myśl towarzyszyła mi, gdy pisałam niektóre teksty z tego tomu. Na przykład „Ryżowe pola Batadu”, „Tajski dryf”, „Japońska strefa zdumień” czy „Wędrujące drzewo” – historia o człowieku, który znalazł sens życia podczas swojej podróży. Trochę inne jest ostatnie opowiadanie w tym zbiorze, „Podróż domowa” – to raczej wędrówka narratora w głąb siebie, refleksja o własnym życiu w szczególnym momencie, kiedy musi zostać w czterech ścianach. Oczywiście opowiadanie to nie powieść drogi, jest krótkie, rządzi się innymi regułami. Lubię, gdy tekst literacki oprócz emocji przekazuje też jakąś wiedzę o człowieku i o świecie. Scenerią większości opowiadań w tym zbiorze są dalekie egzotyczne miejsca, azjatyckie miasta, odległe wyspy. Postawiłam więc na szczegół, ciekawy opis, lekką autoironię i dystans do przedmiotu. To proza różnorodna w treści i formie, ale motywem łączącym jest właśnie droga. Mam nadzieję, że to będzie dla czytelnika bardzo ciekawa podróż literacka. Według opinii obiegowej podróże kształcą. Podziela ją pani? Tak. Można czerpać wiedzę z książek, telewizji, internetu, ale nic nie zastąpi bezpośredniego kontaktu z człowiekiem czy z danym miejscem. Mogę oglądać ulice jakiegoś miasta na filmie czy w reportażu, ale wolałabym zobaczyć je na własne oczy, chłonąć atmosferę, klimat, obserwować ruch uliczny, teatr życia codziennego, grę światła, siedzieć gdzieś w …