Mikołaj Kopernik patronuje w Polsce rokowi 2023. Miało to wpływ na powstanie pani najnowszej książki? Zaczęłam pisać „Poszukiwaczy siódmej księgi” wiele lat temu, kiedy Rok Kopernika jeszcze nawet nie był w planach. Szukałam tematu na powieść przygodową, w której chodziłoby o poszukiwanie „skarbu”, i natknęłam się na informację, że dzieło „De revolutionibus” Mikołaja Kopernika liczyło początkowo siedem ksiąg, ale w druku ukazało się tylko sześć. Tytułowa strona rękopisu zaginęła, więc nie wiadomo, ile było ksiąg. Wydawca samowolnie usunął z przedmowy list Kopernika do papieża Pawła III i dopisał własny, asekuracyjny wstęp, w imieniu astronoma, ale bez jego wiedzy, że teoria heliocentryczna to tylko jedna z wielu możliwych hipotez. Do tego zmienił tytuł, bo u Kopernika było „O obrotach”, a w druku ukazało się „O obrotach ciał niebieskich”. Biorąc to wszystko pod uwagę, można przypuszczać, że wydawca nie miałby problemu z usunięciem siódmej księgi. Ale możliwe jest również, że wydawca usunął ją sam Kopernik. Dlaczego? Czy chciał coś ukryć? I tak pojawił się pomysł na „skarb”, który trzeba było tylko odnaleźć. Wariacje historyczne – to właściwy określnik tej powieści? Trochę tak. Historia odgrywa w tej książce istotną rolę, ale, mam nadzieję, nie przytłacza czytelnika. Wszystkie informacje historyczne są dobrze udokumentowane, natomiast pozwoliłam sobie czasem na własną interpretację …