Nieodmiennie zastanawiam się, jak wielu zdolnych, twórczych pisarzy tracimy z pola widzenia wskutek szumu informacyjnego zakłócającego wartości oraz z powodu walk rozmaitych wpływowych tu albo tam koterii. Jeśli ktoś z piszących pozostaje, bez względu na powody, poza grą aktualnych interesów biznesowo-literackich, na ogół z kretesem przepada. Albo, gdy wreszcie kiedyś się cudem i z trudem przebije, jego wcześniejsze nieistnienie i tak trwa gorsząco długo, oprószając bardzo często teksty pyłem nieaktualności. Lub, kiedy ten ktoś okazuje się zapomnianym geniuszem, musi wiekami czekać na jakiegoś Miriama, który zakrzyknie do współczesnych sobie, aby mimo lenistwa dostrzegli dorobek Cypriana Kamila Norwida. Tylko że po stu latach Norwid właściwie nikogo zupełnie nie obchodzi. Poza rzeźbiarzami oczywiście, którzy mogą wydłubać wcale niezłą forsę z zamawianego pospiesznie przez jakieś aktualne Ministerstwo Kultury pomnika Wieszcza. Temat felietonu nasunął mi się, kiedy z wydawnictwa W.A.B. otrzymałem najnowszą powieść Barbary Kosmowskiej „Gorzko”. Autorkę znam, lubimy się, a nawet kolegujemy. Jednak nawet ja, pozostając z Basią w niejakiej komitywie, nie sądziłem, że opublikowała już piętnaście książek beletrystycznych! W przestrzeni medialnej właściwie bardziej szemrzą one niż krzyczą (jak to czynią w pewnym sensie dość podobne utwory Joanny Bator). Nie liczę w tym słuchowisk i rozpraw ściśle naukowych, gdyż Kosmowska jest adiunktem na wydziale filologiczno-historycznym Akademii Pomorskiej i publikuje również prace badawcze. Czyli twórczyni „Gorzko” to żadna debiutantka, raczej przeciwnie, wyjadaczka. Owszem, przyznaję, niektóre utwory tej pisarki nagradzane były w poważnych konkursach. Polska Sekcja IBBY w 2007 roku uznała jej „Pozłacaną rybkę” za książkę roku. Lecz tym bardziej, jak dotąd zna się Kosmowską raczej z publikacji …