W zalewie memuarystyki artystycznej, stanowiącej istotny segment rynku księgarskiego III RP, wciąż brakuje mi biografii tego aktora, którego pięćdziesiąta rocznica tragicznej śmierci minęła 10 lipca br. Kilka miesięcy temu anonsowano takową, pióra Romana Dziewońskiego. Znając dociekliwość i wyborną orientację w temacie renomowanego autora książek o luminarzach scen, estrad i ekranów (vide opowieści o Gabrieli Kownackiej, Adolfie Dymszy, Jerzym Dobrowolskim, Jerzym Turku, Krzysztofie Kowalewskim, Edwardzie Dziewońskim), liczyłem na kolejną zajmującą lekturę. Niestety na razie projekt nie doszedł do skutku. Czuję się zatem zobligowany do przypomnienia sylwetki niezapomnianego odtwórcy roli Jana Piszczyka w „Zezowatym szczęściu” tandemu scenopisarsko-reżyserskiego: Jerzy Stefan Stawiński – Andrzej Munk. „Brat już za młodu dał się poznać jako kawalarz. W 1945 roku pod Tenczynkiem pozostały resztki składów amunicji, których Niemcy nie zdążyli zniszczyć. Bobek przytaszczył na podwórko bombę, którą zdetonował, pozbawiając nasz dom kilku szyb. Mama początkowo chciała mu dać lanie, ale w końcu dziękowała Bogu, że nikomu nic się nie stało” – opowiadał młodszy brat Bogumiła, Marek. „Podczas pisemnego egzaminu maturalnego z matematyki przyszły aktor korzystał z niedozwolonego wsparcia. Przez dziurę w suficie, którą wcześniej wywiercił, umyślny spisywał z tablicy zadania, po czym przekazał ich treść matematycznym tuzom, a ci błyskawicznie je rozwiązali. W jaki sposób rezultaty dotarły do zdających, nie wiem – lecz Boguś je dostał – bo z matmy był noga i ogromnie bał się, iż bez ściągi sobie nie poradzi. Brylował z przedmiotów humanistycznych. Mimo nienadzwyczajnych warunków fizycznych uprawiał też sport, zwłaszcza tenis” – relacjonował Roman Sztetter, klasowy kolega. „Mieliśmy pod schodami schowek. Ukrywaliśmy tam rakietę tenisową, którą Bobek zabierał rano, idąc do szkoły. W rezultacie niekiedy wagarował na korcie” – dodaje Marek Kobiela. Obaj bracia uczyli się gry na …