„Klątwa Langerów” to czysta kreacja czy proza inspirowana faktami? Pytam, bo pierwszy tom „Opowieści warmińskiej” jest silnie osadzony w dziejach. Fabuła jest fikcją literacką, ale tło historyczne, panujące wówczas realia, nastroje i oczekiwania co do plebiscytu, który miał zdecydować o przynależności Warmii, Mazur i Powiśla do Polski czy Prus Wschodnich, są jak najbardziej prawdziwe. Lubię wplatać losy moich bohaterów w rzeczywisty nurt wydarzeń. W pierwszym tomie „Opowieści warmińskiej” jest ich wiele, tak samo jak postaci, które orędowały za polską sprawą i budziły polskiego ducha pośród Warmiaków. To m.in. Feliks Nowowiejski, Andrzej Samulowski czy Jan Baczewski. Starałam się w powieści wiernie oddać zwyczaje warmińskie, gdzie rytm życia i pracy wyznaczały pory roku, święci patroni oraz to, co było kluczowe dla polskich Warmiaków: przywiązanie do ziemi i wiary katolickiej. Łosiery, czyli pielgrzymki, które szły do Gietrzwałdu, świętego miejsca dla Warmiaków, to naprawę było dla nich wielkie przeżycie. Myślę, że cała ta książka pachnie dawną Warmią. Jej piękną naturą, klimatem i tradycją, nawet jeśli wątek głównych bohaterów jest wykreowany. Nowa seria pióra Wioletty Sawickiej wiąże się jakoś z „Wiekiem miłości, wiekiem nienawiści”? Owszem, ponieważ traktuje o losach rodziny Joachima Langera, ukochanego Oleńki Ostojańskiej, którego czytelnicy poznali w sadze „Wiek miłości, wiek nienawiści”. Jednak jest to na tyle luźne połączenie, że nie znając tej serii, można sięgnąć po „Klątwę Langerów”. Niemałą rolę odgrywają w narracji gusła. Czy jest pani zabobonna? Nie jestem, ale czarny kot przebiegający drogę źle mi się kojarzy. Odruchowo łapię się też za guziki, kiedy widzę kominiarza. Mamy wiosnę, przylatują bociany, zwykle pierwszego wolę zobaczyć w locie, bo ponoć wróży to dobry rok. Jeżeli uznać to za zabobony, to w żaden sposób nie rzutują na moje życie. Stanowią raczej sympatyczne wspomnienie dzieciństwa. Warmię od Mazur dzieliła głównie religia? Tak, gdyż historycznie Warmia była zawsze katolicka, a Mazury …