Jakimi kryteriami kierował się autor, selekcjonując dziesiątkę najpiękniejszych pań II Rzeczpospolitej? Chciałem przedstawić kobiety, które były nie tyko urodziwe, ale również ambitne, pracowite i życiowo zaradne. To znaczy piękne w najbardziej pojemnym znaczeniu tego słowa. Można powiedzieć, że – świadome swojego piękna. Traktowały tę sytuację jako pewnego rodzaju wyzwanie. Bardzo zależało im na wszechstronnym rozwoju. Wydaje mi się, że sporo uczyniły dla poprawy pozycji społecznej pań w Polsce. Nie były feministkami sensu stricte, ale w walce o równouprawnienie mają swój niezaprzeczalny udział. Dzięki temu są postaciami historycznymi. Gdyby zadowoliły się tylko swoją przemijającą przecież urodą – pewnie już dawno nikt by o nich nie pamiętał... Na ich przykładach starałem się pokazać, że sama aparycja nie wystarczy do tego, żeby człowiek czuł się spełniony. Gdyby nie konkurs piękności, Zofia Batycka pozostałaby postacią anonimową? Była niezwykle wszechstronnie wykształcona, wykazywała olbrzymi talent do nauki języków, znała m.in. esperanto. Błyskotliwie inteligentna – jej zainteresowania znacznie wykraczały poza aktorstwo. Ciekawiła ją historia, polityka, sprawy międzynarodowe. Tytuł najpiękniejszej Polki na pewno przyczynił się do wielkiej popularności, ale biorąc pod uwagę jej uzdolnienia, wolno sądzić, że i bez tego sukcesu zyskałaby duży rozgłos. Jako emerytka mieszkająca w USA angażowała się nie tylko w sprawy Polonii. Pisywała również – w różnych językach – listy do dyplomatów amerykańskich i polityków z krajów zachodnich, aby intensyfikowali działania na rzecz Polski. Do końca życia także biegle i szybko potrafiła mówić po polsku. Była piękną intelektualistką... Dwie z opisywanych pochodziły z rodzin żydowskich… To Nora Ney oraz Pola Nireńska, żona znanego emisariusza państwa podziemnego Jana Karskiego. Obydwie pochodziły z zamożnych domów. Ojciec pierwszej posiadał dobrze prosperujący skład drewna oraz tartak. Rodzina nie była zbytnio religijna, aczkolwiek obchodzono wszystkie święta zgodnie z tradycją. Mieszkali w Białymstoku. Dziś jedna z ulic na osiedlu Piaski w tym mieście nosi imię Nory Ney, debiutującej w aktorstwie już w epoce kina niemego. Kiedy nastała era filmów dźwiękowych, ugruntowała swoją wysoką pozycję w polskiej kinematografii. Po wojnie mieszkała na emigracji – niestety brak dostatecznej znajomości angielskiego właściwie uniemożliwił jej aktorstwo. Występowała jedynie w nieznaczących, epizodycznych rolach. W jej sprawie interweniował nawet sam Stanley Kubrick, który napisał kilka listów do znajomych agentów. Nic jednak nie wskórał. Ojciec Nireńskiej prowadził renomowany zakład produkujący jedwabne krawaty. Ale nie ograniczał swojego życia pozarodzinnego wyłącznie do interesów. Angażował się też w sprawy społeczne: jedną z jego inicjatyw stanowiło utworzenie Żydowskiego Towarzystwa Przeciwgruźliczego. Młodziutka uczennica Nireńska podpisała się pod życzeniami dla narodu amerykańskiego z okazji 150-lecia istnienia Stanów Zjednoczonych. Taką akcję zorganizowano w Polsce w 1926 roku – swoją drogą ciekawe, czy za dwa lata podobna inicjatywa zostanie powtórzona w 250. rocznicę tego wydarzenia... Nireńska została wybitną tancerką. Występowała z grupą taneczną swojej kontrowersyjnej nauczycielki Mary Wigman. Była to sławna w całej Europie nauczycielka tańca nowoczesnego. Pod jej skrzydłami talent młodziutkiej artystki rozkwitł na dobre. Rodzice Nireńskiej przeżyli wojnę i zamieszkali w Izraelu. Jednak ponad siedemdziesięciu członków jej …