Pana książka to nie jest tylko historia Europy, lecz dołączył pan jeszcze dodatkowe teksty… Tak, to nie jest tylko historia Europy, bo są pewne zagadnienia w jej historii, które powinny być szerzej omówione. Ale gdybym je zostawił w głównej – jak to się dzisiaj mówi – narracji, to zniekształciłbym konstrukcję książki. Dlatego dałem je w osobnych rozdziałach, chociaż są istotną częścią Europy i dlatego, że właśnie są istotną częścią historii Europy. W pana interpretacji Polska odegrała szczególną rolę w dziejach Europy… Polska strzegła od najazdu tatarskiego w 1241 roku do – można zaryzykować – 1989 roku, czyli do upadku PRL i upadku komunizmu, północnej części europejskiej wschodniej flanki, jak to się dzisiaj mówi. Cała sytuacja polityczna w Polsce przesądziła o losach Europy. Środkowej części strzegły Węgry, a po ich upadku w 1526 roku po bitwie pod Mohaczem – Habsburgowie, a południowej części – Wenecja. To jest jedna rzecz. Druga sprawa, którą teraz widzimy bardzo wyraźnie, ale może nie doceniamy, to to, że ten milion kilometrów kwadratowych od prawie Zatoki Ryskiej po niemal Morze Czarne, gdzie dzisiaj widzimy głód wolności, to są właśnie tereny pierwszej Rzeczypospolitej. Można zaryzykować twierdzenie, że gdyby nie cywilizacja łacińska, europejska, zaszczepiona na tym milionie kilometrów przez właśnie Polskę, a  potem przez Rzeczpospolitą, to dzisiaj nie byłoby tego głodu wolności i w pewnym zakresie powstania niepodległych państw, będących częścią Unii Europejskiej, takich jak Litwa, Łotwa i Estonia, chociaż można dyskutować o przynależności Estonii do Rzeczpospolitej. Ale Inflanty? Inflanty zahaczały, ale były też Inflanty Szwedzkie. Ale Białoruś i Ukraina to są państwa, którym kiedyś Polska zaszczepiła model cywilizacji łacińskiej. Uważam więc, że teraz ta historyczna rola Polski powinna być …