Stworzyła pani ciepłą i bliską historię, pokazując drogę dwóch obrazów od początku ich powstania. Jak więc się zaczęła pani fascynacja tymi obrazami? Zaczęło się od obrazów, które Karolina Lanckorońska złożyła w darze dla Narodu Polskiego. W gazecie przeczytałam, że w Warszawie są dwa Rembrandty. Byłam zdziwiona, bo nigdy ich nie widziałam. Przeczytałam też, że ich właścicielka to Karolina Lanckorońska, że jest hrabiną i że była więźniem obozu koncentracyjnego. I te trzy rzeczy – obrazy, hrabina i obóz – spowodowały, że pomyślałam: co to jest za historia? Co to jest za kobieta? Wtedy mieszkałam w Polsce, pracowałam w Ambasadzie, pisałam doktorat na zupełnie inny temat. Dopiero gdy wróciłam do Holandii, a potem ponownie przyjechałam do Polski i zobaczyłam te obrazy, pomyślałam – to jest niesamowite, muszę o nich napisać. Jak długo trwała pani „podróż”, żeby zebrać materiały? Zebranie materiałów zajęło mi pięć lat. Napisałam różne wersje tej książki, poświęciłam na to dużo czasu, bo trudno było znaleźć „głos”, jakim chcę opowiadać tę historię. Pięć lat pracy w archiwach, ciągle wracałam do tych obrazów, oglądałam je, czytałam o Rembrandcie. Pojechałam z mężem do Ukrainy do majątku Rozdoły… Jak to wyglądało? Przestraszyłam się, bo to był piękny pałac, a teraz to jest ruina. Ale ciągle jest to magiczne miejsce. Opisuję też na końcu książki, jak to było, gdy pojechałam z przyjaciółmi i jak weszliśmy do środka przez rozbite okna, i jakie to było smutne. Zniszczony dom, który wygląda jak człowiek, który zostaje pokonany… Tak, i opuszczony, i samotny. Są jeszcze dwa miejsca w Ukrainie, które mnie zafascynowały. Pierwsze to Jagielnice, tam brat …