A nawet, jeśli wierzyć pismakom z nękającego mnie serwisu internetowego o2.pl, regularnie, co tydzień. Bo dziewczynki i chłopcy nie bardzo wiedzą, jak rzetelnie, po dziennikarsku podejść do jakiegoś poważniejszego tematu, w związku z czym starają się sprostać naprawdę trudnym wyzwaniom, typu „człowiek pogryzł psa”. A że nie pogryzł, to wyciągamy niezawodnego Wróżbitę Macieja, Profetę Krzysztofa, Wizjonerkę Zofię, Babę Wangę czy Astrologa Nostradamusa. Nieważne, czy imiona i twarze są prawdziwe, liczy się to, że można podać każdą bzdurę, im ją przypisując. Jeśli będzie potrzeba, to potwierdzą wydarzenie – na swój sposób. „Jeszcze nie pogryzł, ale na pewno to się zdarzy”. Pies człowieka czy człowiek psa? A kogo to naprawdę interesuje? Nawet na zęby nikt uwagi nie zwróci. Od kilkudziesięciu lat redaktoruję, by użyć takiego sformułowania. Zaczynałem w Anglii, grzebałem w tekstach w Niemczech, ćwierć wieku temu zająłem się tym w Polsce. Wtedy jeszcze gazety oczekiwały – wymagały! – tekstów …