Jestem pod ogromnym wrażeniem twojego pisarstwa, tak dla dzieci młodszych, starszych, jak i dla dorosłych. Opowiedz o początkach swojej przygody z pisaniem. Czy zaczęła się ona w dzieciństwie, czy odkryłaś tę radość opowiadania później? Zawsze lubiłam opowiadać. Czasami to były zupełnie niestworzone historie, głównie dotyczyły mojego ojca, który raz był podróżnikiem, innym razem – ambasadorem w jakimś fantastycznym kraju, albo też żołnierzem Legii Cudzoziemskiej. Albo o psie, którego nie miałam, a o którym marzyłam. I co z tego, że był niewidzialny? Ważne, że wiedziałam, jak wygląda. To wszystko sprawiało, że moi rówieśnicy albo się ze mnie nabijali, albo trzymali się z daleka. Chyba nie potrzebowałam towarzystwa. Byłam takim roninem, samotnym wilkiem. Co zostało mi do dzisiaj. Kiedy miałam osiem lat, pisałam historie o samurajach, lała się krew, fruwały flaki, słowem: totalne seppuku. Chciałam być samurajem. Potem zafascynował mnie Dziki Zachód. Pierwsza historyjka zakończyła się śmiercią głównego bohatera, w chwili gdy razem z narzeczoną oglądali miejsce pod swoje przyszłe ranczo. Dałam to do przeczytania mojemu dziadkowi, najpierw się wzruszył, a potem chciał mnie zabić. Tak to go poruszyło. Chyba było jasne, że będę pisać. Quod demonstrandum est. W swoich książkach dotykasz spraw radosnych, codziennych, ale także tych trudnych. Czy doświadczenie pedagoga przydaje się? Doświadczenie pedagoga zawsze jest przydatne. Ale chodzi głównie o rozmowę, czy umie się rozmawiać (= słuchać), czy nie. Większość rozmów polega na tym, że każda ze stron wyrzuca z siebie słowa, nie słuchając drugiej strony, nikt nie chce słuchać. A słuchanie to podstawa. Każdy z ludzi ma do opowiedzenia swoją historię i nigdy nie jest to nudna historia. To prawda. Twoja wrażliwość jest przejmująca i dzielisz się nią w swoich książkach, zwraca też uwagę twoja niezgoda na niesprawiedliwości pojawiające się w życiu za sprawą człowieka. Czy książka może spełniać funkcję terapeutyczną? Każda dobra książka jest w pewnej …