Są takie książki, do których się wraca i takie, do których się nie wraca, bo się je bardzo dobrze pamięta. Pamięta do tego stopnia, że przekazywane w nich treści, prawdy, wyciągnięte z ich lektury wnioski bolą i przerażają, a oba te uczucia są niezwykle silne. Tych drugich mam w swojej pamięci sporo. To m.in. „Medaliony” Zofii Nałkowskiej, opowiadania Tadeusza Borowskiego, opowiadania Guy’a de Maupassanta, książki Markiza de Sade, ale przede wszystkim „Germinal” Emila Zoli, „Dzieje grzechu” Stefana Żeromskiego i „Dziewczęta z Nowolipek” Poli Gojawiczyńskiej. Ostatnie trzy wymienione przeze mnie powieści mają jeden wspólny mianownik. Straszny los kobiet wynikający z ich przedmiotowego traktowania. Wszystkie trzy łączy to, że kobiety-bohaterki są wykorzystywane seksualnie przez mężczyzn. W każdej z trzech powieści kobieta umiera, a odpowiedzialnym za to jest mężczyzna. A w dwóch opisane są historie nieplanowanych ciąż, zaś ciężarne kobiety są pozostawione same sobie, choć przecież „do tanga trzeba dwojga”, czyli gdzieś w tym wszystkim miał swój udział mężczyzna. Tymczasem w patriarchalnym świecie, w którym nadal wbrew pozorom żyjemy, to mężczyźni decydują w sprawach kobiet. Do czego prowadzi osamotnienie kobiety w sprawach tak intymnych jak nieplanowane macierzyństwo? Nie zawsze, ale bardzo często do tragedii i tego uczy literatura. W „Dziejach grzechu” opisano dzieciobójstwo. Główna bohaterka decyduje się na zabicie swojego nowo narodzonego dziecka. Dlatego powieść już wtedy, kiedy się ukazała, była uznawana za kontrowersyjną. Ja …