Właściwie najlepiej jest zwiedzać różne okolice na rowerze. Z jednej strony możliwa jest całkiem przyzwoita szybkość podróżna, z drugiej widzi się wszystko i łatwo zareagować na owo wszystko. W dodatku rower posiada szczególnie pożądaną cechę: zbliża bardzo, lecz nie nadmiernie. Dyktuje raczej stosunki koleżeńskie niż przyjaźń. Szanuje dystans społeczny. Poza tym na rowerze od ludzi niedobrych da się łatwo uciec, także od psa rozżartego oddalić... Chyba że cyklista za bardzo już zsiadł, a bestia zębiasta wyskoczyła gwałtownie gdzieś z boku drogi. Lecz i wtedy jeszcze da się osłonić rowerem najbardziej na kontakt narażone części rowerzysty. Lub rowerzystki, żeby nie było. Co prawda (z powodów anatomicznych) rowerzystce znacznie trudniej osłaniać narażone na kontakt z psem członki. Et, pustoty... Zostawmy. Cóż, jak pisał Leśmian: „Milcz gębo nieposłuszna, bo dziewki wyłają”. Ja tam się kobiet troszkę boję. Skoro nawet nasz ulubiony bardzo dzielny szpieg z piórem w ręku, czyli Victor V. Severski, w finale ostatniego wydanego tomu („Nabór”, Czarna Owca, 2021) odsyła facetów do pierdla, a panie pcha do akcji... Wszystko jedno. Cofamy się w przeszłość o prawie dziewięć dekad. Jesteśmy na ścieżkach międzywojnia. A tu: nie ma jak rower! Wszak istniała nawet policja rowerowa! A kto przed wojną do tego stopnia uprawiał cyklizm, by później swe wrażenia przelewać na papier? Raczej nie panie, choć na rower jak najbardziej wsiadały. Lecz do niedawna przychodził mi na myśl przede wszystkim Kazimierz Nowak, urodzony w Stryju pod koniec dziewiętnastego wieku podróżnik, korespondent czasopism krajowych i zagranicznych, fotograf. Przez pięć lat wzdłuż i wszerz, tam i z powrotem przemierzał samotnie kontynent afrykański, w sumie obgonił po Czarnym Kontynencie mniej więcej czterdzieści tysięcy kilometrów, chociaż jednak nie wszystko rowerem. Kropił korespondencję za korespondencją. Co prawda pierwszą książkę złożoną z tekstów Nowaka wydała dopiero grubo po wojnie …