W latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia wykłady odbywali u nas słynni krzepiciele ducha oraz twórcy słów. Na przykład Melchior Wańkowicz, gawędziarz pierwszej wody, przyciągał tłumy. „Cała Warszawa” podobno wtedy tak „na Wańkowicza” latała, jak wcześniej na urzekające wykłady Kleinera. Wiem o tym od Krysi Goldbergowej. Ona na temat Wańkowicza wiedziała mnóstwo! O Juliuszu Kleinerze wiem sporo ja. Ale dwie dekady później, gdy stan wojenny odwołano, zapraszano w tym samym celu osoby jednak innego już formatu. Choć może to nie format ludzki, tylko krajowa rzeczywistość coraz szybciej karlała? Lub zachodziło jedno i drugie? Uczyłem wówczas studentów w Zakładzie Literatury XX wieku warszawskiej polonistyki. „Wielkie historyczne fakty i postacie występują za pierwszym razem jako tragedia, za drugim – jako farsa”. Karol Marks „Osiemnasty brumaire’a Ludwika Bonaparte”. Tom pierwszy. Jako osoba wyznaczona z ramienia Zakładu do opieki nad gośćmi, pamiętam, że na pewno pilotowałem Władysława Terleckiego (pisarz historyczny najwyższej rangi, dziś właściwie zapomniany, a niesłusznie), który przed pierwszym wyjściem do studentów westchnął: „Dziś będę robił za małpę, lecz gdy się już słuchacze oswoją, następne spotkania może jakoś mi się udadzą”. Też służbowo prowadziłem rendez-vouz Lesława Bartelskiego. O czym mogę osobno. Lecz pilotowałem również Włodzimierza Sokorskiego i Jerzego Putramenta. Siła by o nich... Tutaj wspomnę jedynie, że Putrament, wtedy prezes ZLP i dygnitarz partyjny, ale przecież wciąż czynny literat („Bołdyna” nadal mogę polecić z czystym sumieniem!), opowiadał, nadzwyczaj barwnie i bez dbania o polityczną poprawność, o poplątanych losach własnych oraz własnej formacji, w tym wileńskich „Żagarów”. Pamiętajmy koniecznie, nie wnikając w szczegóły, iż w pewnym okresie jak najbardziej przynależał do kręgu Drugiej Awangardy. Jak Czesław Miłosz. Mówił naprawdę bardzo, bardzo interesująco. W …