Co właściwie pozwala nam zachować poczucie bezpieczeństwa? Myślę, że w zasadniczej mierze osadzenie w tradycji. Ona tworzy mocny stelaż, który umożliwia zachowanie względnie stabilnej orientacji w świecie, jaki nas otacza. Co zatem składa się na ów stelaż? Na pewno rodzina, na pewno społeczność. To po pierwsze. Po drugie, jak wiadomo, rozpięci jesteśmy między biegunami bezpieczeństwa i wolności. Tradycyjnie zwykło się przypisywać kobietom raczej trzymanie się blisko bieguna bezpieczeństwa, mężczyznom natomiast dążenie do bieguna wolności. Otóż taka dążność, nacechowana płciowo, w ostatnich dekadach uległa zasadniczej destrukcji. Ma to związek zwłaszcza z naporem kolejnych fal feminizmu. Wiadomo bezspornie z prostej obserwacji: role tradycyjnie przypisywane kobietom oraz mężczyznom uległy wszędzie radykalnemu zakwestionowaniu. W tym miejscu lubię przywoływać mój ulubiony cytat na omawianą okoliczność. W wielkim poemacie „Spadanie” z 1963 roku (druk pięć lat później) Tadeusz Różewicz trafnie konstatuje, że kiedyś istniało solidne dno, na które można się było stoczyć, z którego istniała szansa odbicia się. Obecnie zaś nie ma dna i „spadamy we wszystkich kierunkach”. Ujmując rzecz inaczej: straciliśmy dawny sens. Rozpełzł nam się ów wspomniany na początku stelaż norm, jaki nadawał tradycyjnemu układowi odniesienia jasno określony pion oraz poziom, na którym rozpinała się egzystencja. To często boli. Wiele osób kurczowo usiłuje zachować „swój” porządek życiowy, opisywany w literaturze socjologicznej jako klasyczny porządek społecznych ról. Ba, to nie wszystko. Drugim z pojęć zasadniczych dla określania tożsamości jest pojęcie identyfikacji płciowej. Ktoś z deterministycznego wyboru biologii jest kobietą, ktoś mężczyzną, z czego wynika presja społeczeństwa oczekującego na wchodzenie jednostek w role właściwe dla mężczyzn, właściwe dla …