Zbigniew Domino – pisarz, sybirak, żołnierz – odszedł z tego „najpiękniejszego ze światów” parę miesięcy temu. Mimo dziewięćdziesiątki na karku mógł jeszcze żyć. Jednak śmierć ukochanej żony Barbary, nieustanne zmagania się z demonami przeszłości, kłopoty dnia codziennego, z którymi muszą się borykać starzy ludzie, dojmująca samotność i jej krewna – bezradność odebrały mu apetyt na życie. Niestety nie doczekał się „Sybiraczki”, ostatniej swojej książki, zamykającej jego ogromną epopeję syberyjską wydawaną sukcesywnie, tom za tomem, w Wydawnictwie Studio Emka. Poświęcił swojej Basi opowieść dokumentalną, której bohaterem jest… książka kucharska jego mamy, do której przylgnęło miano „sybiraczki”, bo towarzyszyła ciągle pisarzowi – jedyne namacalne świadectwo niczym niezatartego piętna Sybiru, którym był naznaczony. Sybir zabrał mu bowiem dzieciństwo, bo jako dziesięcioletni chłopiec 10 lutego 1940 roku został wywieziony z całą rodziną oraz innymi Polakami z podolskiej wsi Worwolińce pod Zaleszczykami na syberyjskie zesłanie. Skrajne warunki życia i pracy, śmierć matki, wojenne losy ojca, sieroca tułaczka z młodszym bratem, no i powrót do Polski dopiero 17 czerwca 1946 roku. W łagrze w Kaluczem, w syberyjskiej tajdze nad Pojmą, stracił matkę Antoninę zaledwie w trzy miesiące od momentu, gdy ich tam osadzono. Pozostała po niej ta książka kucharska z jej odręcznymi notatkami na marginesach, w tym z …