Minął dokładnie rok od naszej rozmowy. Od tego czasu wydałeś cztery książki, napisałeś opowiadanie z Operą Narodową w tle do zbioru „Zbrodnia w operze” i jeszcze ukazało się wznowienie „Raz, dwa, trzy… giniesz ty!” w kolekcjonerskiej edycji. Czyli zadbałeś o to, żeby dostarczyć przez ten rok swoim czytelnikom dobrej rozrywki. Do tego odwiedziłeś wiele bibliotek i domów kultury w całej Polsce. Stale jesteś w kontakcie z internautami. A kiedy znajdujesz czas na wymyślanie historii i pisanie kolejnych powieści? Inspiracje od najmłodszych lat znajduję w podróżach. Obserwuję ludzi, często wdaję się z nimi w pogawędki, notuję w pamięci miejsca, obiekty, krajobrazy. A potem zostaje tylko znaleźć czas, aby to, czym wypełniła się moja głowa, przelać na klawiaturę. Piszę zaś nocami. Wtedy łatwiej mi się skupić, jestem też bardziej wydajny. Pod tym względem jestem zdecydowanie nocnym Alkiem. Moi znajomi już się przyzwyczaili, że na wiadomości wysłane przez nich w ciągu dnia odpowiadam na przykład o trzeciej nad ranem. I tylko z jedzeniem mam problem, bo w nocy firmy dowozowe dostarczają jedynie burgery. Jak to mówi jeden pan kurier, który odwiedza mnie notorycznie o czwartej nad ranem: „Że też pan od tego nie tyje!”. Przeglądając relacje z twoich wyjazdów na spotkania z czytelniczkami i czytelnikami, najczęściej natykam się na takie zdania: „Mnóstwo dobrego humoru towarzyszyło spotkaniu autorskiemu z Alkiem Rogozińskim”. Albo: „Co chwila rozlegały się salwy śmiechu”. Te spotkania określane są nawet jako stand-upy literackie. To niesamowite, wiecznie uśmiechnięty pisarz! Czy rozbawianie odbiorców stało się sensem twojej twórczości? Tak mi się wydaje. I nie chciałbym tego zmieniać. Najczęściej powracające w wywiadach i na spotkaniach pytanie brzmi: „Napisze pan kiedyś coś poważnego?”. Zawsze odpowiadam na to: „A po co?”. Jest tylu znakomitych twórców poważnych kryminałów, że nie miałbym tam czego szukać. Wolę to swoje poletko. Może i mniejsze, za to zdecydowanie bardziej rozrywkowe. …