Na okładce pana książki przykuwa uwagę polsko brzmiące nazwisko. Czy ma pan polskie korzenie? Tak. Moja mama urodziła się w Warszawie. W wyniku II wojny światowej jej rodzina opuściła Polskę i po pewnym czasie spędzonym w Europie mój dziadek przybył do Wenezueli z nastoletnimi córkami: moją mamą i ciocią. Tam mama wyszła za mąż za mojego tatę i założyła swoją nową, latynoamerykańską rodzinę. Jak zakwalifikowałby pan swoją powieść pt. „Patria o muerte” (w jęz. polskim zatytułowaną „Ostatnie dni komendanta”)  – to powieść historyczna, polityczna, społeczna...? Myślę, że jest to powieść, która zawiera elementy każdej z tych odmian. Jest osadzona w pewnym konkretnym momencie historycznym w Wenezueli, w środku kryzysu spowodowanego śmiercią Hugo Cháveza. To również fikcyjna opowieść o małych i wielkich namiętnościach, które rodzą się w relacjach między ludźmi, o postawach wobec strachu i nienawiści, ale także o miłości i nadziei. Pisze się po to, żeby uporządkować to, czego się nie rozumie, opisać to, co boli… Ta powieść powstała właśnie z tego powodu – z powodu relacji wobec kraju, który czasem jest niezrozumiały i który boli. W 2005 roku napisał pan biografię Hugo Cháveza. Teraz wybrał go pan na bohatera swojej książki, bohatera dość specyficznego, bo nie występuje on w powieści, niemniej jednak jest nieustannie obecny. Dlaczego właśnie Chávez? W przeciągu niemal 20 lat …