Opowiadając o swojej najnowszej powieści „Chodź ze mną”, użyłeś sformułowania, że w pewnym sensie „odkryłeś pisanie na nowo”. Mógłbyś rozwinąć tę myśl? W pewnym momencie podczas pracy nad tą książką miałem kryzys twórczy i ten kryzys charakteryzował się mocnym, a nawet panicznym przekonaniem, że oto straciłem umiejętność pisania. Muzy mnie opuściły. Oczywiście w sensie czysto technicznym, chodzi o sam proces twórczy. Dla człowieka, który uprawia zawód pisarza, taka perspektywa jest bardziej niż przerażająca. Zastanawiałem się, co z tym fantem zrobić? „Łukasz, przestałeś umieć pisać, może czas się przebranżowić”? I wtedy przyszła mi do głowy paradoksalna myśl, żeby opowiedzieć historię z perspektywy człowieka, który nie umie pisać. Kogoś, kto nigdy się nie zetknął z czynnym uprawianiem słowa pisanego, kogoś, kto poza kilkoma listami do żony i postem na Facebooku niczego nigdy nie napisał. Zacząłem pisać i zacząłem „pisać tym facetem”, i to była kapitalna decyzja… Ponieważ? Poczułem coś, czego nie poczułem nigdy wcześniej. Obezwładniającą moc słowa. Rozumiem, że w takim podstawowym, pierwotnym sensie? Dokładnie. Właśnie dzięki temu, tej jednej decyzji, udało mi się odzyskać tę młodzieńczą energię i siłę, która cechowała moje pierwsze książki i którą w toku lat gdzieś zgubiłem. Wydaje mi się, że to normalne. Kiedy piszesz swoją piątą, dziesiątą powieść, nie jesteś tym samym furiatem, który chciał rozpieprzyć świat. A „Chodź ze mną” jest właśnie znowu taka bezczelna i trochę gówniarska. No dobrze, czyli język głównego bohatera i swoiste uwstecznienie zadziałało na ciebie jak dźwignia, która znowu wbiła cię w proces twórczy? Tak, tak! Wyszło bardzo dobrze. I rozumiem, że każdy może dowolnie formułować dowolne zarzuty względem tej książki, jak i każdej innej, ale wydaje mi się, że jest napisana całkiem nieźle. Jestem z niej dumny. Zanim …