Mnogość bohaterek książki zdaje się dowodzić, że starożytni Grecy byli dalecy od mizoginizmu... Nie tak bardzo. Wielu sławnych Greków, jak choćby Symonides i Arystoteles, uważało kobiety za istoty niższego rzędu i pisało o nich w lekceważący, a nawet pogardliwy sposób. Perykles rzekł ponoć, że kobiecie wypada mieć tylko jedną ambicję – by nigdy o niej nie mówiono. Sam jednak związał się z kobietą, o której było głośno – heterą Aspazją, jedną z niewielu mieszkanek starożytnych Aten, którą znamy z imienia i o której życiu coś wiemy. Greckie społeczeństwo opierało się na patriarchacie, czyli rządach ojca. Panie nie miały praw obywatelskich ani majątkowych (poza Spartą, gdzie mogły dziedziczyć rodzinny majątek i nim zarządzać, a także zajmować się handlem). Przez całe życie podlegały władzy mężczyzn – najpierw ojca lub brata, a następnie męża, którego wybierał im ojciec lub inny męski opiekun. Za mąż wydawano je bardzo młodo, w wieku około 15 lat, zwykle za znacznie starszych mężczyzn, którym odtąd miały być posłuszne we wszystkim. Ich życie toczyło się w domach, w wyznaczonych dla nich pokojach. Kobieta z dobrej rodziny mogła wyjść na ulicę tylko w towarzystwie krewnego albo niewolnicy. Przedstawicielki niższych warstw społecznych rzecz jasna żyły inaczej – musiały wykonywać rozmaite prace również poza domem. Dla wszystkich okazją do wyjścia i spotkań z ludźmi były święta i uroczystości religijne, a także pogrzeby. Wysoką pozycją i szacunkiem społeczności cieszyły się kapłanki i wieszczki. Te ostatnie uważano za pośredniczki w kontaktach z bogami i wyrazicielki ich woli. W każdej istotnej sprawie, czy to prywatnej, czy państwowej, Grek zasięgał najpierw rady wyroczni. Największą swobodę pośród niewiast miały hetery, czyli luksusowe kurtyzany, dotrzymujące towarzystwa arystokratom, filozofom, politykom i poetom. W przeciwieństwie do żon brały też udział w męskich ucztach, czyli sympozjonach. Oczekiwano od nich nie tylko urody, lecz także inteligencji, znajomości literatury, retoryki, muzyki oraz orientacji w polityce. Niektóre z nich dochodziły do znacznego majątku i zyskiwały rozgłos w całej Grecji. Istnieje jakiś wzorzec kobiet helleńskich? Posłuszna córka, siostra i żona. Oddana swojej rodzinie i ojczyźnie. Dziewica do dnia ślubu. Troskliwa matka. Wierna mężowi jak Penelopa. Strażniczka domowego ogniska. Pracowita, gospodarna, cicha i skromna. Spędza całe dnie w domu, zajmując się przędzeniem, tkaniem i wychowywaniem dzieci. Taki obraz idealnej kobiety znajdziemy też w wielu mitach, choć są tu dość liczne wyjątki. Bo kto chciałby słuchać opowieści o potulnych córkach i żonach? To byłoby strasznie nudne. Bohaterki mitów wychodzą więc z ról przypisywanych kobietom. Polują na zwierzynę, powożą rydwanem, szukają niezależności, mają ambicje, walczą o władzę, same wybierają sobie ukochanych. Zwykle ponoszą za to okrutną karę, często tracą życie. Z drugiej jednak strony mamy opowieści o wielkiej miłości ojcowskiej czy małżeńskiej, o rozpieszczanych córkach, uwielbianych kochankach …