−Pański udział w produkcjach Hollywoodu wyniknął z przypadku? − Tak, z przypadku, a nawet – mówiąc w dużym uproszczeniu – z konieczności. Tydzień po moim kolejnym, trzecim przylocie do Meksyku ogłoszono w Polsce stan wojenny. Była to pamiętna data 13 grudnia 1981. Znalazłem się w trudnej sytuacji. Co prawda mogłem po tygodniu wrócić do Polski, ale przyleciałem do Meksyku po wielką przygodę, podjąłem więc ryzyko pozostania w tym kraju przynajmniej na jakiś czas. Nie sądziłem, że po roku niepowodzeń i przymierania głodem tą przygodą okaże się praca w wielkich produkcjach filmowych, realizowanych przez hollywoodzkich producentów i reżyserów. Z braku możliwości lepszego zarobku zgłosiłem się na casting do filmu Davida Lyncha „Dune”, według powieści Franka Herberta. I tak się zaczęło. Całą tę walkę o przetrwanie oraz pierwsze kroki w filmie opisuję w mojej najnowszej książce. Pragnę przy okazji wspomnieć o pomocy, jakiej mi wtedy udzielił znany meksykański pisarz, tłumacz i dyplomata – Sergio Pitol. Poznałem go jeszcze w Polsce. Gościł nawet na moim weselu. W Warszawie pracował jako attaché kulturalny Ambasady Meksyku. To on był jednym z tych, którzy wyciągnęli do mnie życzliwą dłoń zanim trafiłem do filmu. Często odwiedzałem go w jego przyjaznym domu w dzielnicy Roma przy placu Rio de Janeiro w Mexico City. − Na czym polegały zadania aktorskie Andrzeja Zbrożka? − Te zadania nie przyszły od razu. Początkowo pracowałem jako tzw. stand’in (dubler techniczny), dubler oraz – po intensywnych, morderczych, ociekających potem i krwią, długich treningach – jako dubler kaskader, zastępując aktorów w ryzykownych scenach. Po kilku miesiącach zaproponowano mi niewielkie role w filmach. I tak się zaczęło. Występowałem pod pseudonimem artystycznym Andres Boris. − Na „liście płac” figurował pan jako dubler czy kaskader? − To zależało od tego, co robiłem. Praca kaskadera jest znacznie lepiej opłacana od dublera z racji ryzyka, jakie ze sobą niesie. W tamtym jednak okresie najistotniejsze było dla mnie utrzymanie się na  powierzchni życia, a warunkiem koniecznym były, brutalnie mówiąc, pieniądze. Chciałem wreszcie stanąć na nogi i odnaleźć się w zaistniałych okolicznościach – w całkowicie obcym kraju o innej mentalności, kulturze i obyczajach. Okazuje się, że pieniądz i zdrowie, jak …