Coraz częściej powtarzam sobie, że czytanie szkodzi… Zastanawiam się skąd nachalność tej refleksji? Oszukuję się, że to tylko takie nie nazbyt dowcipne gadanie, z którego niewiele wynika. Ale w gruncie rzeczy wiem to dobrze, że to skutek porypanego dzieciństwa, które przebiegało w rytmie kolejnych lektur książek… Z tym, że niestety nikt z dorosłych nie kontrolował, co mi w łapy wpadało i czym zatruwałem zwoje mózgowe. Powiedzieć, że umysł dziecka, to chłonąca wszystko gąbka, to – jak powiada Jerzy Pilch – nic nie powiedzieć! To czarna dziura, w którą wpada wszystko jak leci i niestety już nigdy nie wypadnie. Ze mną tak właśnie było. Pamiętam, zaczęło się niewinnie. Zacząłem składać literki w słowa w wieku lat pięciu. Gdy zacząłem pobierać pierwsze nauki w szkole, czytałem biegle i zostałem w klasie samotnym dziwakiem, z którym nie bardzo wiadomo było co robić. Nikt ze mną nie chciał się kolegować, nie mówiąc o wspólnym harataniu w gałę. Koleżanki też jakoś nie chciały mi pożyczać kredek. Diabeł podsunął mi światy alternatywne – książki. Zacząłem od razu z grubej rury, czyli od przeczytania od deski do deski „Encyklopedii” Gutenberga, które jak sięgam pamięcią kusiły mnie oliwkowym kolorem kilkudziesięciu (?) tomów zalotnie spoczywających w domowej biblioteczce. Niektóre hasła znam na pamięć do dzisiaj, zwłaszcza te, które dotyczą budowy kobiecego ciała. Fascynujące! W klasie zacząłem przyglądać się dziewczynkom jak istotą z innej planety. Po latach zrozumiałem dlaczego kompletnie mnie nie brał serial pt. „Ptyś i Balbinka”, który przeżywali wszyscy dookoła. Po …