W czerwcu Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego przedstawiło obszerną informację o Funduszu Promocji Twórczości (FPT) zwanym popularnie „funduszem martwej ręki”. Czytamy tam, że podstawę prawną jego działalności określa Ustawa z 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a w szczególności jej rozdział 13 (art. 111 do 114) oraz art.. 40. Na podstawie tej Ustawy wydano dwa rozporządzenia: Rozporządzenie Ministra Kultury z 17 stycznia 2003 roku w sprawie podmiotów uprawnionych do występowania z wnioskiem o przyznanie środków z Funduszu Promocji Twórczości oraz wymogów formalnych, jakim powinien odpowiadać ten wniosek (Dz. U. z 30 tycznia 2003 roku), oraz Rozporządzenie Ministra Kultury z 24 lutego 2003 roku w sprawie wysokości procentu wpłat na Fundusz Promocji Twórczości (Dz. U. z 10 marca 2003 roku). Działalność Funduszu regulowana jest jeszcze Rozporządzeniem ministra z 14 czerwca 2006 roku w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej Funduszu Promocji Twórczości (Dz. U. z 30 czerwca 2006 roku) oraz Zarządzeniem ministra z 5 grudnia 2012 roku w sprawie powołania Komisji ds. opiniowania wniosków o przyznanie środków z Funduszu Promocji Twórczości (Dz. Urz. MKiDN z 5 grudnia 2012 roku). Fundusz Promocji Twórczości jest państwowym funduszem celowym i nie posiada osobowości prawnej, a dysponuje nim minister kultury i dziedzictwa narodowego. W literaturze prawniczej panuje pogląd, że „istnienie Funduszu uzasadniane jest interesem ogółu twórców, którym dzięki uzyskanym kwotom można przynajmniej częściowo zapewnić pomoc socjalną i warunki potrzebne do rozwijania twórczości”. Płacą tylko wydawcy Przychodami Funduszu są wpływy określone w art. 40 prawa autorskiego, czyli „opłaty od wysokości wpływów brutto ze sprzedaży egzemplarzy utworów literackich, muzycznych, plastycznych, fotograficznych i kartograficznych, niekorzystających z ochrony autorskich praw majątkowych, publikowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”, a także wpływy określone w art. 79 ust. 2 pkt. 2 prawa autorskiego czyli wpłaty z tytułu orzeczonych prawomocnym wyrokiem na skutek naruszenia prawa autorskiego sum pieniężnych na rzecz Funduszu Promocji Twórczości. Poza tym Fundusz może być zasilany „dobrowolnymi wpłatami, zapisami i darowiznami”, jak też „innymi wpływami” jak odsetki od oprocentowanych lokat w Narodowym Banku Polskim. Podstawowe źródło finansowania Funduszu Promocji Twórczości stanowi wprowadzona w 1994 roku do polskiego systemu prawa instytucja domaine public payant, uregulowana w art. 40 prawa autorskiego. Podmiotami zobowiązanymi do uiszczania opłat z tytułu domaine public payant są producenci lub wydawcy utworów wskazanych w art. 40. Instytucja ta ma charakter daniny publicznej, określanej jako podatek na cele wspierania i rozwoju twórczości i kultury. Opłatami obciążone są wszystkie utwory niekorzystające z ochrony praw autorskich, a więc nie tylko takie, co do których czas ochrony autorskich praw majątkowych wygasł, ale również dzieła dawne, które nigdy nie były chronione przez prawo autorskie, gdyż powstały przed wprowadzeniem ochrony prawnoautorskiej. Wartość opłat powinna wynosić od 5 do 8 proc. wpływów brutto ze sprzedaży egzemplarzy utworów. Obecnie jest ona określona na poziomie 5 proc. w drodze rozporządzenia ministra. Pozostałe źródła finansowania Funduszu Promocji Twórczości mają charakter incydentalny i znikomy. Jak w Afryce Instytucja domaine public payant nie jest przedmiotem ani traktatów międzynarodowych regulujących …