W najnowszym tygodniku „Polityka” (wydanie z 19 listopada) ukazał się artykuł na temat upodobań czytelniczych polskich polityków. „Politycy powinni edukować naród, to ich zadanie. Tymczasem książka, czytanie, nawiązanie do ciekawej lektury czy dobrego cytatu pojawiają się u polityków niezwykle rzadko” – stwierdza Grażyna Szarszewska, dyrektor generalna Polskiej Izby Książki. „Nasi politycy, jeśli już pokazują się z jakąś książką, to w pierwszej kolejności z tą własnego autorstwa. Tylko w trakcie ostatniego eurowyścigu ukazały się książki Pawła Piskorskiego, Marka Migalskiego, Róży Thun i Ryszarda Czarneckiego” – czytamy w tekście Aleksandry Żelazińskiej. „Księgozbiór bywa też cichym bohaterem spotów wyborczych, jednak nie zawsze i nie każdemu taka dekoracja się opłaci. Ściana książek za przemawiającym politykiem może bowiem świadczyć o jego oczytaniu i szerokich horyzontach umysłowych, ale może też być odebrana jako oznaka pięknoduchostwa i zadzierania nosa”. „Jako część programu politycznego książka pojawia się jeszcze rzadziej. W zakończonej właśnie kampanii samorządowej bodaj tylko SLD sięgnął po literaturę jako polityczny argument. ‘Książka to wiedza, oświata, edukacja, mądrość, …