Może to górnolotnie zabrzmi, biorąc pod uwagę naszą narodową skromność i cień kompleksów snujących się nad tym krajem, zaryzykuję jednak twierdzenie, że to, co zrobił ostatnio Quentin Tarantino dla kina swoimi „Bękartami wojny”, tak Jacek Dukaj dla literatury swoim „Wrońcem”. Ta magiczna baśń opowiadająca o grudniowej nocy 1981 roku rozkołysała w literaturze pewien zesztywniały schemat i pomalowała zszarzałe ikony, obecne cały czas nie tylko w polskiej tkance społeczeństwa. Dokonał na swój sposób niesamowitego, a jednocześnie prostego wyczynu. Tak jak Tarantino przejaskrawił drażliwą postać Hitlera, wyprowadzając ten zawsze poważny temat na łąki popkultury, tak Dukaj smutny okres Polski Ludowej przedstawił w konwencji baśni, zatapiając w strukturach ikonografii historyczny punkt ciężkości. Okrutny realizm został pomalowany kolorem i przykryty baśniowymi archetypami, tym samym nasza najnowsza historia stała się zrozumiała i przyswajalna nawet dla dzieci. Grudniowy okres w Polsce jest tradycyjnie nasiąknięty reportażami o 1981 roku, wspomnieniami opozycjonistów, artykułami historycznymi. W tym roku okres ten jest szczególny, przypada nań bowiem okrągła 20. rocznica zburzenia muru berlińskiego. Nasilają się tematy domniemanej współpracy Kwaśniewskiego i Wałęsy. Nawet gen. Jaruzelski nie przypuszczał, że znowu będzie, jak za dawnych czasów, tak często występować na szklanym ekranie, tym razem kolorowej telewizji. Kolejna baśń. Wydawnictwo Literackie nie próżnowało, sumiennie przygotowując się do akcji grudniowej. Tym razem promocję książki mocno wsparły państwowe instytucje: Instytut …