Kraków kocha dwa rodzaje imprez szczególnie: jubileusze i pogrzeby. O ile jednak te pierwsze są w zasadzie stałym elementem kulturalnego pejzażu miasta pod Wawelem, o tyle te drugie mają zazwyczaj charakter wyjątkowy, chciałoby się rzec – odświętny. W Krakowie ten czy inny cokolwiek wybitny starzec obchodzi rozmaite jubileusze w rytmie co parę lat. Gdy odchodzi na zawsze, to pogrzeb ma na ogół jeden. W związku z tym znaczenie pochówku jest zdecydowanie większe niż spowszedniałych jubileuszy. Gdy jednak odchodzi ktoś wybitny, ktoś, którego narodowa ranga i znaczenie wymagają miejsca spoczynku czy to na Wawelu, czy na Skałce, to sprawa zaczyna być poważna. Co prawda Aleja Zasłużonych na Rakowicach to też nie byle co, ale wawelskim czy skałkowym kryptom jednak nie dorównuje i każdy to wie. Sławomir Mrożek umarł na obczyźnie, co dla narodowej pamięci o wieszczach ma dodatkowe znaczenie, wzmacniające wagę pochówku pisarza. W dodatku umarł we Francji! A Francja to, jak wiadomo, stałe miejsce pobytu wszystkich naszych największych. Chopin – Francja, Mickiewicz – Francja. Słowacki – Francja. Krasiński – Francja. Norwid – Francja. To musi coś znaczyć! Co prawda Piłsudski – twierdza w Magdeburgu, ale po prawdzie to nie był on artystą słowa, a jedynie sztuki wojennej, a to jednak co innego. Zdawać by się zatem mogło, że wybór miejsca ostatecznego pobytu autora „Tanga” jest prosty: albo Wawel, …