Dokumentu ACTA nie przeczytał prawie nikt, natomiast głos na jego temat zabrali prawie wszyscy; od pana prezydenta poczynając – na tysiącach nieletnich internautów kończąc. Przemówiły wszystkie partie polityczne, wszystkie środowiska twórcze, rozmaite organizacje branżowe, naukowe, a nawet poseł Biedroń, który w telewizorze załamywał ręce i łkał nad utratą wolności wszelkiej, w tym również tej internetowej. Nad Polską powiało grozą. Widmo pacyfikacji krainy wirtualnej wolności nadchodzi i należy bić na alarm, a przy okazji Tusk musi odejść, do czego nawołuje prezes… Paradoks całej sytuacji polega w istocie na tym, że rzeczony dokument – w sumie niewinny i dotyczący w gruncie rzeczy czego innego niż zagrożenie wolności w internecie – stał się powodem dyskusji na temat zgoła inny niż problem ochrony znaków towarowych, o którym głównie mowa w ACTA. W istocie ów dokument posłużył jako pretekst do relatywizacji siódmego przykazania boskiego: „NIE KRADNIJ”. Otóż przestało ono być tak oczywiste jak dotychczas. Okazuje się, że kradzież kradzieży nierówna. Co innego ukraść batonik w supermarkecie, a co innego ściągnąć cudzy plik z internetu. O ile to pierwsze podlega ciągle moralnemu i etycznemu ostracyzmowi, o tyle to drugie – nie. Kradzież wartości intelektualnej okazuje się dozwolona w imię wolności i prawa nieograniczonego dostępu do kultury, wiedzy i zabawy. Jednym z pierwszych dyskutantów, którzy tę fundamentalną kwestię podjęli w polskiej prasie, był Jacek Żakowski – najpierw na łamach …