Było mniej więcej tak: w Auditorium Maximum Uniwersytetu Jagiellońskiego toczyła się jedna z licznych dyskusji na temat fundamentalnych problemów współczesnej Polski. Jeden ze studentów zadał Adamowi Michnikowi proste pytanie: „Jakie jest pana zdanie na temat twórczości Rafała Ziemkiewicza, a zwłaszcza jego ostatniego dzieła poświęconego michnikowszczyźnie?”. Adam Michnik, który do tej pory siedział za stołem prezydialnym, tym razem wstał, dobrą chwilę pomilczał, po czym w charakterystyczny dla siebie sposób, z wolna, zaczął… się spowiadać z dotychczasowej drogi swojego życia. W monumentalnym Auditorium, pośród setek słuchaczy, jego słowa samooskarżenia brzmiały głośno i dobitnie: „Popełniłem wiele grzechów w swoim życiu, w chwilach trudnych nie zawsze dokonywałem właściwych wyborów, mogłem uczynić więcej dobrego dla moich przyjaciół, być bardziej wyrozumiały dla nieprzyjaciół, mogłem w o wiele większym stopniu poświęcić się filantropii społecznej, więcej napisać, a to, co napisałem, mogłoby prezentować o wiele wyższy poziom intelektualny. Nie uczyniłem tego wszystkiego. W ogóle mało dobrego w życiu dokonałem. Boleję na tymi wszystkim niedoskonałościami mojego charakteru. Mimo wszystko jednak, mimo owych rozlicznych ułomności, które nękają moje sumienie, nie zasłużyłem sobie na to, aby dostąpić kary zapoznawania się z literackim i publicystycznym dorobkiem Rafała Ziemkiewicza”. Po wyrazie twarzy uczestników debaty można było dojść do wniosku, że podzielają oni pogląd Michnika: faktycznie, nie zasłużył sobie… Przyznam, że wyznanie to nieco mnie zaskoczyło. Pomijam fakt, że dotyczyło autora, który niemal wszystkie swoje teksty poświęca redaktorowi „GW”; ważniejsze, że – jak wiadomo – teksty te przepojone …