Hasło „Nowy Renesans” brzmi dumnie i poetycko, ale… z jednej strony nie na tyle, żeby jakoś nadmiernie pobudzało wyobraźnię ludzi z książkowej branży i powodowało przyspieszenia tętna, z drugiej zaś niewiele lub zgoła nic nie mówi o tym, do czego miałoby się odnosić. Na ogół jednak bywa tak, że nijakie z pozoru hasełka z biegiem czasu nabierają bardziej konkretnych znaczeń. Czy tak będzie i tym razem? Trudno orzec, wszelako zająć się „Nowym Renesansem” warto, bo kto wie, kto wie… I żeby później nie było tak: „O czym mowa?! My nie wiedzieliśmy, że to takie ważne i dlaczego nikt nam o tym wcześniej nie mówił?”… Tych kilka zdań poniższego komentarza dedykuję nie tylko wydawcom, ale przede wszystkim ministrowi kultury, który – śmiem twierdzić – nie ma bladego pojęcia (bo niby skąd?), że bez jego (czyli Polski) udziału Unia Europejska, a w zasadzie tzw. „stara” UE, decyduje o zasadach nowego, zdigitalizowanego porządku obiegu dóbr kultury w UE. Jestem po lekturze kilkudziesięciostronicowego dokumentu, dostępnego na razie jedynie w języku angielskim, w sprawie przyjęcia podstawowych zasad dostępu do europejskiego (w tym również polskiego, a jakże!) dziedzictwa kulturowego w internecie. Materiał opracowany został przez „Comité des Sages” i ma się stać podstawą do procedowania w UE spraw związanych z zasadami obiegu dóbr kultury w społeczeństwie epoki cyfrowej. Oczywiście, wiele zapisów prawnych przyjętych przez Komisję UE może ostatecznie ulec zmianie, ale zasadnicze stwierdzenia dokumentu pozostaną, jak sądzę, niewzruszone. W roku 2012 Komisja zamierza przyjąć finansowoprawny model portalu Europeana. Po pierwsze – uznano, że podstawowym wyzwaniem dla państw członkowskich UE jest powszechne (czytaj: nieograniczone, demokratyczne i… …