Słyszę w telefonie podniecony głos znajomego wydawcy ze stolicy: – Stary! Słyszałeś?!… Stasińską wywalili!…– Skąd? z Polski?… – zapytałem trwożnie.– Nie, nie żartuj! – Tak po prawdzie to powiedział „nie rób sobie jaj”. – Z W.A.B. ją wywalili! Stasińską!… Rozumiesz!… K…a, człowieku!… Jak się Stasińską wywala, obojętnie zresztą z czego, to znaczy że to koniec, dno, jesień średniowiecza i gra w bambuko, żadnych reguł i żadnych świętości, pojmujesz… – perorował podniesionym głosem znajomy wydawca. Przyznam się: natychmiast i wbrew temu, czego spodziewał się po mnie kumpel po fachu, pomyślałem: „To dobrze, że ją wywalili… wreszcie jakiś głębszy sens w odejściu Beaty… Dla pożytku publicznego, a niekoniecznie prywatnego… Może w jakimś nieodległym rozdaniu politycznym Beata zostanie ministrem kultury, a ja będę miał poczucie, że to dobry wybór”. Odłożyłem więc słuchawkę i na jakiś czas, w natłoku problemów zwanych „bieżączką”, zapomniałem o sprawie. Aż tu nagle… Poranna lektura „Gazety Wyborczej” (7 grudnia 2010), a w niej tytuł walący po oczach: „Stasińska nie do zmarnowania”. Zaschło mi w gardle. Kilkudziesięciu wielkich broni Stasińskiej. Ba! Staje murem za Stasińską! Daje wyraz oburzeniu, domaga się, żałuje, obawia się, niepokoi się, protestuje, obwieszcza stratę i na koniec ubolewa. Doznałem déjà vu… Jak minister kultury Michał Ujazdowski wywalał mnie z funkcji dyrektora Instytutu Książki, to pojawiły się podobne protesty, dawanie wyrazu itd. Tak, nienajlepiej przeżywałem swoje odejście z Instytutu …