Salvadore Dali, zapytany tuż przed śmiercią o swoje największe życiowe osiągnięcie, odrzekł: „Nikomu tak jak mnie nie udało się utrzymać tak długo na szczycie publicznego zainteresowania”. Faktycznie, tzw. „pięć minut” tego wybitnego surrealisty trwało kilkadziesiąt lat, budząc powszechną zazdrość, podziw i zdumienie. Dali uczynił z samego siebie fascynującą opowieść literacką, którą trudno byłoby porównać z czymkolwiek i kimkolwiek. No, chyba że z… posłanką Beatą Kempą, nową wersją niezapomnianej Renaty Beger. Beatę Kempę oczywiście wiele dzieli z Salvadorem Dali, ale też wiele łączy. Przede wszystkim – podobnie jak Dali – Beata Kempa uprawia surrealizm, mimo iż nie do końca sobie to uświadamia. Jednocześnie przyświeca jej ten sam co hiszpańskiemu artyście cel: rozciągnąć swoje pięć minut na lata, by nie rzec – na całą wieczność. Trudno też nie zauważyć, że posłanka Beata Kempa twórczo i pełnymi garściami czerpie inspiracje z „paranoiczno-krytycznej metody tworzenia”, którą to metodę Dali wyłożył w jednej ze swoich autobiografii. Porównanie wybitnej posłanki do nie mniej wybitnego artysty wiąże się z pewnym kluczowym dylematem. Rzecz w tym, że nie bardzo wiadomo, gdzie przebiega umowna granica pomiędzy tym, co na serio, a tym, co na jaja. Tę granicę Dali zatarł w sposób doskonały; posłanka Beata Kempa zdaje się mu dorównywać w tym względzie, a to, niestety, rodzi całkiem sporo problemów natury aksjologicznej. Przyznam, że …