W ostatnim okresie ze strony nowych władz Państwowego Instytutu Wydawniczego powtarzane są stwierdzenia, że przed sześciu-siedmiu laty doszło do zniszczenia PIW. Czyli opinia ta dotyczy lat 2010 i 2011. Prawda jest inna: w latach tych PIW po raz piąty i szósty z rzędu odnotował zysk roczny. Długi PIW rosły do roku 2004 włącznie i to po kilkaset tysięcy rocznie, osiągając na koniec 2004 roku sumę zadłużenia na poziomie około 7 mln zł. W tej to sytuacji objąłem PIW i w żadnym pełnym roku mego nim kierowania (luty 2005 –czerwiec 2015) wydawnictwo nie wygenerowało długu. Pozostawał on do roku 2012 na niezmienionym, stworzonym za moich poprzedników poziomie. Błędnie więc pisze w „Gazecie Wyborczej” red. Natalia Szostak, że w roku 2012 zadłużenie sięgnęło 7 mln zł. Nie sięgnęło, bo takie zadłużenie było już w lutym 2005, gdy obejmowałem PIW i na tym poziomie pozostawało do 2012, ale za to w 2015 roku wynosiło już niewiele ponad dwa miliony złotych, bo do tej kwoty obniżyłem zastane zadłużenie. Niemal od samego początku kierowania wydawnictwem (luty 2005) głosiłem ideę przekształcenia PIW w Narodową Instytucję Kultury. Jako z pierwszym rozmawiałem o tym z ministrem Michałem Ujazdowskim, a publicznie wyraziłem tę myśl wobec wiceministra Tomasza Merty w czerwcu 2006 roku w trakcie uroczystości 60-lecia wydawnictwa. Minister Merta nie odniósł się do mego apelu podczas swego wystąpienia, ale tuż po nim, już w kuluarach wyraził się, że projekt nie jest możliwy do realizacji. Niezrażony tym, a co więcej podbudowany faktem, że PIW w roku 2006 i 2007 (w kolejnych także) zaczął osiągać niewielkie zyski z uporem maniaka wnosiłem o …