„Urodziłem się… w Mielcu… w 1652 roku, w listopadzie. Znaczy, w połowie listopada… właściwie, w drugiej połowie listopada, właściwie... Yyyy... Dokładnie 17 listopada....”. Miałem zatem prawie 16 lat, gdy dopadł mnie marzec ‘68. Oczywiście nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że wiatr historii przypadkiem dmuchnie na mnie i na moich kolegów z II LO w małym miasteczku nad wiecznie mętną wodą Wisłoki. Gdybym ja to wówczas wiedział! A tak… zostały mi jedynie strzępy wspomnień, zaledwie parę obrazów, dźwięków i haseł, które dzisiaj układają się w świadomości w jakiś dziwaczny, surrealistyczny wręcz porządek, nijak nieprzystający do rocznicowej koturnowości Anno Domini 2008. W roku 1968 żyłem literaturą. Znaczy się, czytałem książki. Dokładniej, czytałem książki dla dzieci i młodzieży... Yyyy... Pochłaniałem dzieła Adama Bahdaja, podróżowałem po świecie z Tomkiem Wilmowskim, marzyłem o samochodzie marki syrena przerobionym na porsche 911 w utworach Zbigniewa Nienackiego, sięgałem już nawet po arcydzieła literatury światowej, mianowicie opowieści o dzielnym Winnetou Karola Maya i po „Chłopców z Placu Broni” Ferenca Molnara. Gdyby nie konieczność codziennego użerania się z upiornym nauczycielem matematyki, który nieustannie sączył mi do ucha, że dwója murowana i jutra nie dożyję – byłby to dla mnie okres buszowania po Arkadii lektur dzieciństwa. I komu to przeszkadzało?! To, że matematykowi, akurat rozumiałem, bo we wszystkich szkołach w Polsce trwała wówczas wieczna i zażarta wojna pomiędzy matematykami a polonistami. Wojna, w której uczniowski trup się ścielił się gęsto. Byłem jedną z typowych ofiar – taki już los ucznia o skłonnościach czytelniczych. Ale żeby jakieś tzw. wydarzenia wytrącały mnie z błogostanu? Bez przesady! A jednak... To pamiętam dobrze. Kiedy na lekcji chemii kończyłem pod ławką kolejny rozdział o kolejnym od niechybnej śmierci cudownym ocaleniu Winnetou, któremu w ostatniej chwili przychodzi z pomocą Old Shatterhand, rozległ się charczący głos dyrekcji w wiszącym u powały szkolnym głośniku: …