Im jestem starszy, tym bardziej nabieram przekonania, że przeczucia mnie nie zawodzą. A od dawna przeczuwałem, że gdy przyjdzie mi napisać ten pięćdziesiąty felieton, zdarzy się coś, co zmusi mnie do – nazwijmy to – „zajęcia stanowiska”, a w zasadzie do czegoś więcej: mianowicie „wyznania wiary”. Przeczytałem wywiad z Andrzejem Chrzanowskim przeprowadzony przez Piotra Dobrołęckiego (Biblioteka Analiz nr 222) i – przyznaję – poczułem się sprowokowany opowieścią Andrzeja. W manichejskim porządku świata zafundowanym nam ostatnimi czasy przez… (mniejsza zresztą przez kogo, wszak nie o polityczny wymiar sprawy mi chodzi) ludzie dzielą się na dobrych i złych. Miedzy Dobrem i Złem istnieje przestrzeń nieobecna, etyczna pustka, czarna dziura. Pomiędzy Matką Teresą a Maleszką w manicheizmie nie ma nic, a zwłaszcza nie ma wątpliwości i niejednoznaczności w ocenie ludzkich zachowań, które wynikają z trudnych wyborów, pomyłek, nieświadomości, nieszczęścia spotkania na życiowej drodze kogoś, kogo nigdy nie chcielibyśmy spotkać itd. Lustracyjne „tak-tak, nie-nie”, niczym doskonały w swej prostocie cep, oddziela ziarna od plew. Andrzej został tym cepem wymłócony, a jego nieszczęście polega na tym, że został zaliczony do plew, a nie ziaren. Sąd orzekł, że Andrzej Chrzanowski utracił na dziesięć lat „kwalifikacje moralne” uprawniające go do pełnienia funkcji publicznych. W wywiadzie Piotra Dobrołęckiego opowiada o tym – jak twierdzi – po raz pierwszy. Zbyt …