Przeczytałem „Nasza hipoteka jest czysta – rozmowa z Rafałem Skąpskim, dyrektorem Państwowego Instytutu Wydawniczego” (BA nr 184). Wywiad przeprowadzili redaktorzy Piotr Dobrołęcki i Kuba Frołow, znani facecjoniści z książkowej branży. Ich rozliczne prezentacje ludzi książkowego biznesu zazwyczaj nastręczają mi tego rodzaju kłopotu, który najtrafniej obrazuje cytat z pewnego rysunku Andrzeja Mleczki: jeden zasmucony gość mówi do drugiego „I żeby na wszystkim było napisane, czy to na poważnie, czy na jaja”… Zakładam – wszak muszę to założyć! – że tym razem to na poważnie i rozmowie redaktorów z dyrektorem Skąpskim nie towarzyszył cichy rechot dwóch świetnie bawiących się gości. Otóż mam kłopot! Sam nie bardzo chcę „robić jaja”, bo i problem zbyt ważki, i dyrektor Rafał Skąpski zbyt poważną jest osobą. Jakoś niełatwo mi się zdobyć na odwagę, żeby sobie z niego dworować w felietonowej poetyce, tym bardziej, że za ancien régime’u był on dla mnie ministrem; dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że niekoniecznie za sobą przepadaliśmy. No, ale… Wszak problem jest nie byle jaki i niech on będzie jedynym usprawiedliwieniem, że podejmuję kwestię. Pomysł dyrektora, Rafała Skąpskiego, żeby PIW został narodową instytucją kultury, a to w celu uniknięcia bankructwa, jest koncepcją tak radykalnie… ostateczną, że wręcz sugerującą, że ratunku już nie ma i… nic, tylko modlitwa do Matki Boskiej lub Ministerstwa Kultury! Ja bym takim pesymistą jednak nie był. O ile pozostaje dla mnie tajemnicą, jak można było przez te lata zmarnować dorobek oficyny, …