Dnia szóstego kwietnia 2007 roku, w Wielki Piątek, o godzinie 21.07, na ulicy Siennej w Krakowie liczni jeszcze o tej porze zarówno turyści, jak i rodowici mieszkańcy grodu spieszący do swych domów usłyszeli głos, który – spotęgowany odbitym od murów echem – obwieszczał: „Pan zmartwychwstanie!”. Głos brzmiał donośnie i wyraźnie. „Skądże walki i kłótnie między wami? Czyż nie z pożądliwości waszych, które wojują w członkach waszych? Pożądacie, a nie macie: zabijacie i zazdrościcie, a nie możecie osiągnąć: kłócicie się i walczycie, a nie macie, dlatego, że nie prosicie”… Sprawcą zamieszania był mężczyzna w średnim wieku, ubrany w całkowicie już zapomniany płaszcz ortalionowy w kolorze bordo, mocno przepasany wąskim paskiem z materiału skóropodobnego, w eleganckich półbutach i okularach w ciężkiej oprawie rogowej, z bródką à la Don Pedro, trzymający w ręku opasły tom, który – jak dowodzi notatka funkcjonariusza z komisariatu policji przy Rynku Głównym nr 29 – okazał się „Pismem Świętym Starego i Nowego Testamentu”, w przekładzie polskim W.O. Jakuba Wujka T.J., wydanym nakładem Księży Jezuitów w Krakowie w roku 1935. Które to „Pismo Święte – jak później zanotował skrupulatny funkcjonariusz – jest w stanie dobrym mimo wyraźnych śladów częstego używania”. Mężczyzna ów zmierzał wolnym krokiem w kierunku Rynku, a jego mocny głos brzmiał coraz donośniej: „A gdy przyszła godzina szósta, nastały ciemności po całej ziemi aż do godziny dziewiątej. A o dziewiątej godzinie zawołał Jezus głosem wielkim, mówiąc: Eloi, Eloi….”. „Pan pozwoli z nami”… – dwaj uprzejmi funkcjonariusze straży miejskiej delikatnie ujęli mężczyznę pod łokcie. „To niedaleko, po drugiej stronie Rynku, …