Mam fajną pracę. Część obowiązków polega na odbywaniu rutynowych spotkań z bibliotekarzami i bibliotekarkami (częściej, ponieważ to profesja wciąż sfeminizowana – i dobrze). Dzięki temu przez ostatnie lata zjechałem Polskę wzdłuż i wszerz. Poznałem od kuchni (bywało, że i dosłownie) zarówno biblioteki wojewódzkie, mieszczące się w gigantycznych gmachach, gdzie wiatr hula w najlepsze, a dojście z jednego końca korytarza do drugiego zajmuje więcej czasu niż przebrnięcie przez ten felieton, jak i wiejskie albo gminne, zatrudniające ledwie dwie osoby i mogące pomarzyć o komputeryzacji… Ale i te ostatnie – szczęśliwie – gotowe są wykroić ze skromnego budżetu środki na zakup dostępu do naszego katalogu. Choćby dla dwóch, góra trzech czytelników miesięcznie – prawdopodobnie wójta, proboszcza i żony komendanta policji (żartuję sobie troszkę, ale… tylko troszkę, i z prawdziwą sympatią). Nastały bowiem czasy, kiedy świadomość nieuchronności zmian w zakresie dostępu do kultury skłoniła bibliotekarzy do podjęcia prób znalezienia w tym nurcie swojego miejsca i udzielenia odpowiedzi na preferencje i wybory nowego czytelnika. Napisałem, że moje wizyty w bibliotekach są rutynowe. Oczywiście tak. Nie znaczy to jednak, że kieruje mną wyłącznie poczucie obowiązku i świadomość idących za tym korzyści. Coraz częściej zacieśniamy więzi, dzięki czemu odważam się dopytywać o nowe biblioteczne inwestycje, po cichu licząc na wskazanie adresu, a najlepiej zorganizowanie „wizytacji” takowych. W ten sposób bywało, że w towarzystwie dyrektorstwa udało mi się zobaczyć prawdziwe biblioteczne perełki i cacka, o których istnieniu zdecydowana większość moich koleżanek i kolegów z branży nie ma pojęcia. Można, rzecz jasna, powiedzieć, że to nie dla nich te olśniewające nowatorstwem placówki powstają. …